برون شو ای غم از سینه که لطف بار می آید

دیشب کسی برای تو سجاده وا نکرد

بغضی ترک ندید و گلویی صدا نکرد

انگار ما بدون حضور تو راحتیم..!!!! 

وقتی کسی برای ظهورت دعا نکرد 

ما را همین صدا نزدن بی خیال کرد

ما را همین صدا نزدن با خدا نکرد 

وقتی که دامن تو رها شد ز دست ما 

دست گناه دامن ما را رها نکرد 

در روزگار ما تو بیابان نشین شدی 

خاکم به سر از اینکه دل ما حیا نکرد

توبه از اینکه این دل  بی بند و بار ما 

جایی برای آمدن یار وا نکرد

---

---

               در دفـتـرم هــزار معـما نوشته ام

               يعني كه باز نام شما را نوشته ام

                                                                                 خورشيد پشت ابر ! ببين دفتر مرا

                                                                                 ديشب هزار مرتبه فردا نوشته ام

              عمــريست روي تخـته سـيـاه نگاه خود

              تصميم نه ... كه غيبت كبري نوشته ام

                                                                                 پشت در كلاس ، فقط گفته اي و من

                                                                                 از درس انـتـظـار تو امـلا نوشته ام

              زنگ كلاس... بغض تو... موضوع انتظار

             از جمــعه هـاي غــم زده انشـاء نوشته ام

                                                                                 من را ببخـش! در ورق خيـس زندگيم

                                                                                 خطم اگر بد است و شما را نوشته ام

سالهای بی خورشید

بی تو اینجا همه در حبس ابد تبعیدند
سالها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند

از همان لحظه که از چشم یقین افتادند
چشم های نگران آینه ی تردیدند

نشد از سایه ی خود هم بگریزند دمی
هر چه بیهوده به گرد خودشان چرخیدند

چون به جز سایه ندیدند کسی در پی خود
همه از دیدن تنهایی خود ترسیدند

غرق دریای تو بودند ولی ماهی وار
باز هم نام و نشان تو زهم پرسیدند

در پی دوست همه جای جهان را گشتند
کس ندیدند در آیینه به خود خندیدند

سیر تقویم جلالی به جمال تو خوش است
فصل ها را همه با فاصله ات سنجیدند

تو بیایی همه ساعت ها و ثانیه ها
از همین روز، همین لحظه، همین دم عیدند

مناجات با امام زمان

عصر یک جمعه دلگیر، دلم گفت بگویم بنویسم که چرا عشق به انسان نرسیده است؟چرا آب به گلدان نرسیده است؟چرا لحظهء باران نرسیده است؟ وهر کس که در این خشکی دوران به لبش جان نرسیده است، به ایمان نرسیده است و غم عشق به پایان نرسیده است. بگو حافظ دلخسته زشیراز بیاید بنویسد که هنوزم که هنوز است چرا یوسف گمگشته به کنعان نرسیده است ؟چرا کلبه احزان به گلستان نرسیده است؟دل عشق ترک خورد، گل زخم نمک خورد، زمین مرد، زمان بر سر دوشش غم و اندوه به انبوه فقط برد،فقط برد، زمین مرد، زمین مرد ،خداوند گواه است،دلم چشم به راه است، و در حسرت یک پلک نگاه است، ولی حیف نصیبم فقط آه است و همین آه خدایا برسد کاش به جایی، برسد کاش صدایم به صدایی...

عصر این جمعه دلگیر وجود تو کنار دل هر بیدل آشفته شود حس، تو کجایی گل نرگس؟به خدا آه نفس های غریب تو که آغشته به حزنی است زجنس غم و ماتم، زده آتش به دل عالم و آدم مگر این روز و شب رنگ شفق یافته در سوگ کدامین غم عظمی به تنت رخت عزا کرده ای؟ ای عشق مجسم! که به جای نم شبنم بچکد خون جگر دم به دم از عمق نگاهت. نکند باز شده ماه محرم که چنین می زند آتش به دل فاطمه آهت به فدای نخ آن شال سیاهت به فدای رخت ای ماه! بیا صاحب این بیرق و این پرچم و این مجلس و این روضه و  این بزم توئی ،آجرک الله!عزیز دو جهان یوسف در چاه ،دلم سوخته از آه نفس های غریبت دل من بال کبوتر شده خاکستر پرپرشده، همراه نسیم سحری روی پر فطرس معراج نفس گشته هوایی و سپس رفته به اقلیم رهایی، به همان  صحن و سرایی که شما زائر آنی و خلاصه شود آیا که مرا نیز به همراه خودت زیر رکابت  ببری تا بشوم کرب و بلایی، به خدا در هوس دیدن شش گوشه دلم تاب ندارد ،نگهم خواب ندارد، قلمم گوشه دفتر غزل ناب ندارد، شب من روزن مهتاب ندارد، همه گویند به انگشت اشاره مگر این عاشق بیچارهء دلدادهء دلسوخته ارباب ندارد...تو کجایی؟ تو کجایی شده ام باز هوایی،شده ام باز هوایی...

گریه کن ،گریه وخون گریه کن آری که هر آن مرثیه را خلق شنیده است شما دیده ای آن را و اگر طاقتتان هست کنون من نفسی روضه ز مقتل بنویسم، و خودت نیز مدد کن که قلم در کف من همچو عصا در ید موسی بشود چون تپش موج مصیبات بلند است، به گستردگی ساحل نیل است، و این بحر طویل است وببخشید که این مخمل خون بر تن تبدار حروف است که این روضهء مکشوف لهوف است، عطش بر لب عطشان لغات است و صدای تپش سطر به سطرش همگی موج مزن آب فرات است، و ارباب همه سینه زنان کشتی آرام نجات است ،ولی حیف که ارباب «قتبل العبرات» است، ولی حیف که ارباب«اسیر الکربات» است، ولی حیف هنوزم که هنوز است حسین ابن علی تشنهء یار است و زنی محو تماشاست زبالای بلندی، الف قامت او دال و همه هستی او در کف گودال و سپس آه که «الشّمرُ ...»خدایا چه بگویم «که شکستند سبو را وبریدند ...» دلت تاب ندارد به خدا با خبرم می گذرم از تپش روضه که خود غرق عزایی، تو خودت کرب و بلایی، قسمت می دهم آقا به همین روضه که در مجلس ما نیز بیایی، تو کجایی ... تو کجایی...

عاشق بیتاب دیده اید؟

 

 

ساده،زلال،پاک،روان... آب دیده اید؟  
                     
                               یک تکه نور ...جلوه مهتاب دیده اید؟

زلفش...نه زلف نه،نگهش...نه نگاه نه     
                  
                               عنبر شنیده اید؟... می ناب دیده اید؟ 
                         
خال سیاه تعبیه بر روی لعل لب   
                            
                                بس دیدنی است... گوهر نایاب دیده اید؟

او ناز، من نیاز،من احساس، او سپاس       
              
                               هنگام وصل حالت احباب دیده اید؟
                                               
او نور، شور، غلغله...دریا چگونه است؟  
              
                                من خوار، زار، وازده...مرداب دیده اید؟
                              
نفرین به صبح...حال مرا درک می کنید؟ 
                 
                                دل داده اید؟... عاشق بیتاب دیده اید؟                              

مثل خیال بود،چه کم بود،حیف شد                               

                                مُردَم!..."خدا نصیب کند"...خواب دیده اید؟

غزل عشق 19

جمعه ها طبع من احساس تغزل دارد

ناخودآگاه به سمت تو تمایل دارد

بی تو چندیست که در کار زمین حیرانم

مانده ام بی تو چرا باغچه ام گل دارد

شاید این باغچه ده قرن به استقبالت

فرش گسترده و در دست گلایل دارد

تا به کی یکسره یکریز نباشی شب و روز

ماه مخفی شدنش نیز تعادل دارد

کودکی فال فروش است و به عشقت هر روز

می خرم از پسرک هر چه تفاعل دارد

یازده پله زمین رفت به سمت ملکوت

یک قدم مانده زمین شوق تکامل دارد

هیچ سنگی نشود سنگ صبورت ، تنها

تکیه بر کعبه بزن ، کعبه تحمل دارد...

تا لحظه ی موعود که از کعبه رسد ....... نذر قدم بهار مهدی صلوات

دو دلم: اول خط نام خدا بنويسم

يا كه رندي كنم و اسم تو را بنويسم!

همه "يك" گفتم و دينم همه "يكتايي" بود

با كدامين قلم امروز دو تا بنويسم؟

اي كه با حرف تو هر مساله‌اي حل شدني‌ست

به خدا خود تو بگو، نام كه را بنويسم؟

***

صاحب قبله و قبله، دو عزيزند، ولي

خوش‌تر آن است من از قبله‌نما بنويسم!

آسمان، مثل تو احساس مرا درك نكرد:

باز غم‌نامه، به بيگانه چرا بنويسم؟

تا به كي زير چنين سقف سياه و سنگين

قصه‌ي درد، به اميد دوا بنويسم؟

***

قلمم، جوهرش از جوش و جراحت، جاري‌ست

پست باشم كه پي نان و نوا بنويسم

بارها، قصد خطر كردم و گفتي: ننويس!

پس من اين بغض فروخورده كجا بنويسم؟

***

بعد يك عمر، ببين، دست و دلم مي‌لرزد

كه "من" و "تو" به هم آميزم و "ما" بنويسم

"من" و "تو" چون تن و جان‌اند، مخواه و مگذر

اين دو را، باز همين‌طور، جدا بنويسم!

شعر من، با تو پر از شادي و شيرين‌كامي‌ست

باز، حتی، اگر از سوگ و عزا بنويسم

با تو از حركت دستم بركت مي‌بارد

فرق هم نيست؛ چه نفرين چه دعا بنویسم!

از نگاهت، به رخم، پنجره‌اي را بگشا

تا در آن منظره‌ي روح‌گشا بنويسم

تيغ و تشباد، هم از ريشه نخواهد خشكاند

غزلي را كه در آن حال و هوا بنويسم

عشق، آن روز كه اين لوح و قلم دستم داد

گفت:هر شب غزل چشم شما بنويسم !

عشق یعنی

ای كه می پرسی نشان عشق چیست ... عشق چیزی جز ظهور مهر نیست

عشق یعنی مهر بی اما  اگر ... عشق یعنی رفتن با پای سر

عشق یعنی دل تپیدن بهر دوست ... عشق یعنی جان من قربان اوست

عشق یعنی مستی از چشمان او ... بی لب و بی جرعه، بی می، بی سبو

عشق یعنی عاشق بی زحمتی ... عشق یعنی بوسه بی شهوتی

عشق یار مهربان زندگی ... بادبان و نردبان زندگی

عشق یعنی دشت گلكاری شده ... در كویری چشمها جاری شده

یك شقایق در میان دشت خار ... باور امكان با یك گل بهار

در خزانی بر گریز و زرد و سخت ... عشق، تاب آخرین برگ درخت

عشق یعنی روح را آراستن ... بیشمار افتادن و برخاستن

عشق یعنی زشتی زیبا شده ... عشق یعنی گنگی گویا شده

عشق یعنی ترش را شیرین كنی ... عشق یعنی نیش را نوشین كنی

عشق یعنی اینكه انگوری كنی ... عشق یعنی اینكه زنبوری كنی

عشق یعنی مهربانی درعمل  ... خلق كیفیت به كندوی عسل

عشق، رنج مهربانی داشتن  ... زخم درك آسمانی داشتن

عشق یعنی گل بجای خارباش  ... پل بجای این همه دیوار باش

عشق یعنی یك نگاه آشنا  ... دیدن افتادگان زیرپا

زیرلب با خود ترنم داشتن  ... برلب غمگین تبسم كاشتن

عشق، آزادی، رهایی، ایمنی  ... عشق، زیبایی، زلالی، روشنی

عشق یعنی تنگ بی ماهی شده  ... عشق یعنی ماهی راهی شده

عشق یعنی مرغهای خوش نفس  ... بردن آنها به بیرون از قفس

عشق یعنی برگ روی ساقه ها  ... عشق یعنی گل به روی شاخهها

عشق یعنی جنگل دور از تبر  ... دوری سرسبزی از خوف و خطر

آسمان آبی دور از غبار  ... چشمك یك اختر دنبالهدار

عشق یعنی از بدیها اجتناب  ... بردن پروانه از لای كتاب

عشق زندان بدون شهروند  ... عشق زندانبان بدون شهربند

در میان این همه غوغا و شر  ... عشق یعنی كاهش رنج بشر

ای توانا ناتوان عشق باش  ... پهلوانا، پهلوان عشق باش

پوریای عشق باش ای پهلوان  ... تكیه كمتر كن به زور پهلوان

عشق یعنی تشنه ای خود نیز اگر ...  واگذاری آب را بر تشنه تر

عشق یعنی ساقی كوثر شدن  ... بی پرو بی پیكر و بی سرشدن

نیمه شب سرمست از جام سروش ...  در به در انبان خرما روی دوش

عشق یعنی خدمت بی منتی  ... عشق یعنی طاعت بی جنتی

گاه بر بی احترامی احترام  ... بخشش و مردی به جای انتقام

عشق را دیدی خودت را خاك كن ...  سینه ات را در حضورش چاك كن

عشق آمد خویش را گم كن عزیز  ... قوتت را قوت مردم كن عزیز

عشق یعنی مشكلی آسان كنی  ... دردی از درماندهای درمان كنی

عشق یعنی خویشتن را گم كنی  ... عشق یعنی خویش را گندم كنی

عشق یعنی خویشتن را نان كنی  ... مهربانی را چنین ارزان كنی

عشق یعنی نان ده و از دین مپرس  ... در مقام بخشش از آئین مپرس

هركسی او را خدایش جان دهد  ... آدمی باید كه او را نان دهد

در تنور عاشقی سردی مكن  ... در مقام عشق نامردی مكن

لاف مردی میزنی مردانه باش  ... در مسیر عاشقی افسانه باش

دین نداری مردی آزاده شو  ... هرچه بالا میروی افتاده شو

در پناه دین دكانداری مكن  ... چون به خلوت میروی كاری مكن

جام انگوری و سرمستی بنوش  ... جامه تقوی به تردستی مپوش

عشق یعنی ظاهر باطن نما  ... باطنی آكنده از نور خدا

عشق یعنی عارف بی خرقه ای  ... عشق یعنی بنده بی فرقه ای

عشق یعنی آن چنان در نیستی  ... تا كه معشوقت نداند كیستی

عشق باباطاهر عریان شده  ... در دوبیتیهای خود پنهان شده

عاشقی یعنی دوبیتی های او  ... مختصر، ساده، ولی پرهای و هو

عشق یعنی جسم روحانی شده ...  قلب خورشیدی نورانی شده

عشق یعنی ذهن زیبا آفرین  ... آسمانی كردن روی زمین

هركه با عشق آشنا شد مست شد  ... وارد یك راه بی بنبست شد

هركجا عشق آید و ساكن شود  ... هرچه ناممكن بود ممكن شود

در جهان هر كار خوب و ماندنی است  ... ردپای عشق در او دیدنیست

«سالك» آری عشق رمزی در دلست  ... شرح و وصف عشق كاری مشكلست

عشق یعنی شور هستی دركلام  ... عشق یعنی شعر، مستی والسلام

 

تا لحظه ی موعود که از کعبه رسد ....... نذر قدم بهار مهدی صلوات

تو جانِ هر دو جهاني ، ترا به جان سوگند
ترا به جان تمام پيامبران سوگند

به صدق سلطنت لا اله الاّ الله
به آنچه داد رسالت خدا بدان ، سوگند

به لطف عاطفه ي گرم مادر و فرزند
به اين قداست پيوند در ميان سوگند

به رمز و  راز پر اعجاب آسمان و زمين
به صُنع پاك خداوند مهربان سوگند

به آنچه هر كه از آن مي شود سعادتمند
به اشك پير ، به دين ورزي جوان سوگند

ترا كه هست زمين سرفَراز اكرامت
به رفعتي كه ترا داده آسمان سوگند

بخواه ، اذن شفاعت ، ترا خدا بدهد
و فيض درك حضور ترا به ما بدهد

---

چرا ز کوی عاشقان دگر گذر نمی کنی
چه شد که هر چه خوانمت به من نظر نمی کنی

مگر مرا ز درگهت خدا نکرده رانده ای
دگر برای خدمتت مرا خبر نمی کنی

خدا گواه من بود که قهر تو کشد مرا
ز قهر با غلام خود چرا حذر نمی کنی

نشسته ام به راه تو  به عشق یک نگاه تو
ز پیش چشم خسته ام چرا گذر نمی کنی

تو ای همای رحمت ای جهان به زیر سایه ات
چرا نظر به مرغکی شکسته پر نمی کنی؟

نگر به خیل سائلان به سامرا و جمکران
ز باب خانه ات چرا سری به در نمی کنی

 

خدا کند که بیایی ...

زهى جمال رخش كرده پرتو افشانى

به ماه چارده و آفتاب رخشانى

 

زهى ولى خدا قطب عالم امكان

جهان جود و كَرم پيشواى يزدانى

 

ظهور قدرت دادار حجت بن حسن

كه ظاهر است از او كبرياى سبحانى

 

نجات امت مظلوم و خلق مستضعف

اميد مردم محروم و فيض رحمانى

 

سپهر مجد و شرف، شمس آسمان جلال

جمال غيب ابد، شاه مُلك امكانى

 

 

اگر چه پر شده عالم ز فتنه و ز فساد

مسلط‌اند به دنيا جنود شيطانى

 

 

به نام صلح و دموكراسى و وطن خواهى

زنند ضربه به شخصيت مسلمانى

 

 

گرفته است بشر راه انحراف و خطا

به هر مكان نگرم تيره است و ظلمانى

 

بگيرد ار همه اقطار، محنت ايام

شب فراق شود هر چه بيش طولانى

 

 

بمان به جا و مشو نااميد چون آيد

امام و منجى كل، مقتداى پايانى

 

سليل احمد مرسل همان كسى كه خدا

عطا نموده به او منصب جهانبانى

 

 

جهان، نجات دهد از فساد و استكبار

دوباره زنده كند راه و رسم انسانى

 

 

در آورد همگان زير پرچم اسلام

نظام، مى‌نَبُوَد جز نظام قرآنى

 

 

ظهور مى‌كُند و مى‌كَند اساس ستم

كند زمين و زمان را ز عدل نورانى

 

امير معدلت آيين و معدلت گستر

دهد نجات همه خلق از پريشانى

 

 

خوش آن زمانه و آن روزگار و آن ايام

خوش آن حكومت و آن عدل و عصر روحانى

غزل عشق 18

مولا شنیدم لاله ها را دوست داری

آیینه های آشنا را دوست داری

با یاد قرآنی که بر نی خوانده می شد

صوت مناجات و دعا را دوست داری

مولا شنیدم نی حکایت کرد از تو

می گفت دل های رها را دوست داری

مولا شنیدم در مقام آسمان ها

تنها مقام کربلا را دوست داری

از اهل بیتت،از دلت پیداست بسیار

آتش گرفتن در خدا را دوست داری

مولا اگر چه این لیاقت را نداریم

اما بگو آیا تو ما را دوست داری؟

غزل عشق 17

 

شیعه یعنى شوق، یعنى انتظار

صاحب آیینه تا صبح بهار

شیعه یعنى صاحب پا در ركاب

تا كه خورشید افكند رخ از نقاب

فاش مى‏بینم ملائك صف به صف

این غزل خوانند با تنبور و دف

عشقبازان، شور و حال آمد پدید

میم و حاى و میم و دال آمد پدید

شب نشینان دیده را روشن كنید

آن مه فرخنده حال آمد پدید

آمد آن روزى كه در ناباورى

سر زند از غرب مهر خاورى

راستین مردى رسید با تیغ كج

شیعیان الصبر، مفتاح الفرج

چیست آن تیغ سفید آفتاب

بى‏گمان لاسیف إلّا ذوالفقار

حیدر از محراب بیرون مى‏زند

شب نشینان را شبیخون مى‏زند

آفتاب، اى آفتاب، اى آفتاب

از نگاه بندگانت رخ متاب

از فروغت دیده ادراك چاك

از فراغت، اشك مدفون زیر خاك

آفتاب شیعه از مغرب درآ

بار دیگر سر زن از غار حرا

بت پرستان تركتازى مى‏كنند

با كلام الله بازى مى‏كنند

تیغ بر كش تا تماشایت كنند

تا كه نتوانند حاشایت كنند

پاك كن از دامن دین ننگ را

این عروسك‏هاى رنگارنگ را

این سخن كوتاه كردم والسلام

شیعه، یعنى تیغ بیرون از نیام‏

"مرحوم محمدرضا آغاسى"

غزل عشق 16

 

تا به كی در پرده مانی ماه من؟ روشنگری كن
تا كنی هر دلبری را عاشق خود، دلبری كن
جلوه یی كن، زهره را چون ذره محو خویش گردان
رخ نما و مشتری را بر رخ خود مشتری كن
تا بكی از دوری ماه رخت اختر شمارم؟
چرخ دین را مهر شو، در آسمان روشنگری كن
شاهباز دین زهر سو می خورد تیری، خدا را
طایر بشكسته بال دین حق را شهپری كن
قاف تا قاف جهان پرشد ز ظلم ای حجت حق
تكیه زن بر مسند عدل الهی داوری كن
موج بحر كفر پهلو می زند بر ساحل دین
نوح شو، طوفان بپا كن، فلك دین را لنگری كن
تا نداده حق پرستی جای خود بر بت پرستی
بت شكن شو چون خلیل و دفع خوی آزری كن
تا بكی چرخ ستمگر بر مدار ظلم گردد؟
تا كند اندر مدار عدل گردش، محوری كن
كفر را از ریشه بركن، ظلم را از بن برافكن
برق شو،از دشمنان خرمن بسوزان، تندری كن
تا بكی ای گوهر دین از صدف بیرون نیائی؟
ناخدا شو، كشتی دین خدا را رهبری كن
تیغ بركش از نیام و، قصد جان دشمنان كن
پای برزن بر ركاب و، حمله های حیدری كن
ای همه جانها به لب از هجر رویت، چهره بگشا
وی همه آثار هستی از تو مشتق مصدری كن
گر هوای یاری او را به سر "پروانه" داری
تو توانی خدمت عشاق پور عسكری كن

 

غزل عشق 15

از باغ می‌برند چراغانی‌ات کنند
تا کاج جشن‌های زمستانی‌ات کنند

پوشانده‌اند "صبح" تو را "ابرهای تار"
تنها به این بهانه که بارانی‌ات کنند

یوسف به این رها شدن از چاه دل مبند
این بار می‌برند که زندانی‌ات کنند

ای گل گمان مبر به شب جشن می‌روی
شاید به خاک مرده‌ای ارزانی‌ات کنند

یک نقطه بیش فرق "رحیم" و "رجیم" نیست
از نقطه‌ای بترس که شیطانی‌ات کنند

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست
گاهی بهانه است که قربانی‌ات کنند

 

غزل عشق 20

آقا اجازه! خسته ام از این همه فریب،

از های و هوی مردم این شهر نا شکیب.

 

آقا اجازه! پنجره ها سنگ گشته اند،

دیوارهای سنگی از کوچه بی نصیب.

 

آقا اجازه! باز به من طعنه می زنند

عاشق ندیده های پر از نفرت رقیب.

 

«شیرین»ی وجود مرا «تلخ» می کنند

«فرهاد»های کینه پرست پر از فریب!

 

آقا اجازه! «گندم» و «حوا» بهانه بود،

«آدم» نمی شویم! بیا: ماجرای «سیب»!

 

باشد! سکوت می کنم اما خودت ببین..!

آقا اجازه! منتظرند اینهمه غریب....

غزل عشق 19 ( آقا اجازه)

آقا اجازه! این دو سه خط را خودت بخوان!

قبل از هجوم سرزنش و حرف دیگران

 

آقا اجازه! پشت به من کرده قلبتان

دیگر نمی دهد به دلم روی خوش نشان!

 

قصدم گلایه نیست، اجازه! نه به خدا!

اصلا به این نوشته بگویید «داستان»

 

من خسته ام از آتش و از خاک، از زمین

از احتمال فاجعه، از آخرالزمان!

 

آقا اجازه! سنگ شدم، مانده در کویر

باران بیار و باز بباران از آسمان

 

اهل بهشت یا که جهنم؟ خودت بگو!

 آقا اجازه! ما که نه در این و نه در آن!

 

«یک پای در جهنم و یک پای در بهشت»

یا زیر دستهای نجیب تو در امان!

 

آقا اجازه!............................

.......................................!

 

باشد! صبور می شوم اما تو لااقل

دستی برای من بده از دورها تکان...

غزل عشق 13

 

لحظه ها را زود پرپر می کنم شاید بیایی

                                                      با خیالت تا سحر سر می کنم شاید بیایی

مثل اشکی می نشینم روی خاک خشک گلدان

                                                       ساقه های گونه را تر می کنم شاید بیایی

می نشینم با خیالت لحظه ها را می شمارم

                                                      عشق خود را صد برایر می کنم شاید بیایی

باز روزی سردو سنگین بی تو آمد باز دل را

                                                        دلخوش یک روز دیگر می کنم شاید بیایی

«عاقبت یک روز می آیم به جان تو» تو گفتی

                                                        جمله ای زیباست باور میکنم شاید بیایی

 

غزل عشق 12

 سلام گل نرگس

به نام آن كه انسان را مسافر كاروان انتظار گردانيد

سلام اى گل نرگس، اى كه شيرين ترين انتظار، انتظار توست

و بهترين منتظر، منتظر توست

مى توانم در يك كلمه پر معنا بگويم:

گر عشقى هست و عاشقى

نام تو معشوق و من عاشق و شيفته توأم

در انتظارت مى مانم و از خداى بزرگ مى خواهم كه ظهورت را نزديك گرداند

ما محتاج يك نگاه گذراى شما هستيم، زودتر ظهور كن و قلب رهبرمان را شاد گردان

ما و رهبرمان در انتظار تو مى مانيم.

خدا كند كه بيايى و ما هم يكى از يارانتان باشيم...

 

غزل عشق 11

جانم به لب رسیده جوابم نمی دهی ؟
از جام وصل خویش شرابم نمی دهی ؟

داغ از حرارت جگرم ناله می کند
می سوزم از فراق و تو آبم نمی دهی؟

از نرگس دو چشم تو بیمارم ای طبیب
یک نسخه بهر حال خرابم نمی دهی؟

عشق تو را به نقد جوانی خریده ام
در پیری ام بهای شبابم نمی دهی ؟

من طفل نورسم به دبستان معرفت
آموزگارعشق کتابم نمی دهی؟

آه دل شکسته من ذکر نام توست
پاسخ به آه قلب کبابم نمی دهی ؟

دارم سلام بر لب لعل تو صبح و شام
غنچه دهان ز چیست جوابم نمی دهی؟

شب ها به یاد روی تو در خواب می روم
تصویر روی خویش به خوابم نمی دهی ؟

آموزگار عشق ! کتابم نمی دهی ؟
پاسخ به آه قلب کبابم نمی دهی؟

                                         

غزل عشق 10

 

تمام گشته قرارم خدا کند که بیایی

کسی به جز تو ندارم خدا کند که بیایی

خزان عمر من آمد بسر نیامده هجرت

گل همیشه بهارم خدا کند که بیایی

چه میشود گل زهرا به صبح آدینه

ببینمت به کنارم خدا کند که بیایی

اگر چه غرق گناهم تو مهربانی کن

گلی به پای تو خارم خدا کند که بیایی

زبس که جمعه شمردم به انتظارتوای ماه

برون شده زشمارم خدا کند که بیایی

فدای مقدم تو ای مسافر زهرا

تمام ایل وتبارم خدا کند که بیایی!

 

غزل عشق 9

 

تقدیم به حجت محض زمان و قطب عالم امکان حضرت  مهدی ( عج)

 

 

 تو را به جاي همه مرداني كه نشناخته ام دوست مي دارم

 

 تو را به جاي همه روزگاراني كه نمي زيسته ام دوست مي دارم

 

 براي خاطرعطرگستره ي بيكران و براي خاطرعطرنان گرم

 

 براي خاطربرفي كه آب مي شود ، براي خاطرنخستين گل

 

 براي خاطرجانوران پاكي كه آدمي نمي راندشان

 

 تو را به خاطر دوست داشتن دوست مي دارم

 

 تو را به جاي همه مرداني كه دوست نمي دارم دوست مي دارم

 

 جز تو ، كه مرا منعكس تواند كرد ؟ من خود ، خويشتن را بس اندك مي بينم 

 

 بي تو جز گستره يي  بي كرانه نمي بينم

 

 ميان گذشته و امروز

 

 از جدار آينه ي خويش گذشتن نتوانستم

 

 مي بايست تا زندگي را لغت به لغت فرا گيرم

 

 راست را از آن گونه كه لغت به لغت از يا د ش مي برند 

 

تو را دوست مي دارم براي خاطر فرزانه گيت كه از آن من نيست

 

 تو را براي خاطر سلامت

 

به رغم همه آن چيزها كه به جز وهمي نيست دوست مي دارم

 

براي خاطر اين قلب جاوداني كه بازش نمي دارم

 

تو مي پنداري كه شكي ، حال آن كه به جز دليلي نيست   

            

                      تو همان آفتاب بزرگي كه در سر من بالا مي آورد

 

                              بدان هنگام كه از خويشتن در اطمينانم

 

 

 

غزل عشق 8

فریب ما مخور آقا , دروغ می گوییـــــــــــــم
به جـان حضرت زهرا (س) , دروغ می گوییــم
چه ناله ای ؟ چه فراقـی ؟ چه درد هجــــرانی ؟
نیا نیا گل طــــــاهــــــا , دروغ می گوییــــــم
تمام چشــــــم به راهی و انتظـــــــــار و فراق
و ندبـــه های فـــــــــرج را دروغ می گوییـــم
دلی که مامن دنیــــاست جـــــــای مولـا نیست
اسیـــــر شـهــــوت دنیــــا دروغ می گوییـــم
زبان سخن ز تو گوید ولـی بـــــرای مقــــــــام
به پیش چـشم خــــدا هم دروغ می گوییــــــم
کدام نالــه غـربــــت کــــدام درد فـــــــراق ؟
قســـم بــــه ام ابیـــــها دروغ می گوییـــــــم
خلاصه ای گل نرگــــس کسی به فـکرتو نیست
و مـا به وسعت دریـــــا دروغ می گوییــــــــم
مـــــــرا ببــــخش عــــزیزم که باز می گویم
نیـا نیـا گل طـــــــاهـــــــا دروغ می گوییـــم .....

غزل عشق 7

چه روزها! که یک به یک غروب شد، نیامدی...

چه ناله ها! که در گلو رسوب شد ، نیامدی...

خلیل آتشین سخن! تبر به دوش؛ بت شکن!

خدای ما دوباره سنگ و چوب شد، نیامدی...

برای ما که خسته ایم و دلشکسته ایم، نه!

برای عده ای ولی چه خوب شد نیامدی!

تمام طول هفته را در انتظار جمعه ام

دوباره صبح، ظهر، شب، غروب شد، نیامدی...

 

غزل عشق 6

بغضی درون حنــجره ام جـــا گرفته است
تنهــا یی ام بـدون تـــو معنــــا گرفته است
چیزی شبیه جادوی چشمت که دیدنی است
در کنـــــج خلوت دل من پـــــا گرفته است
بــاور نمی کنی، نکن امــــا بدان که سخت
کـــارم زعشق پــــاک تو بـالا گرفته است
عشقـــــم کشیده با تـــو کمــی درد دل کنــم
آخـــر دل من از غم دنیــــــا گرفـــته است
برگــــــرد ای زلال محـــبت که دوری ات
حال تــــــمام آ ینه هــــــا را گرفتــــه است
در پهنـــــه ی دلم غــــــم تو موج می زنــد
حتی بــــرای تو دل دریــــــا گرفتـــه است
یک بــــــارهم شده تـو به حرفم بهــــــا بده
این دل بهانه ی گـل زهــــــرا گرفتـه است

غزل عشق 5

مهر خوبان دل و دین از همه بی پروا برد
رخ شطرنج نبرد آنچه رخ زیبا برد
تو مپندار که مجنون سر خود مجنون گشت
از سمک تا به سمایش کشش لیلی برد
من به سر چشمه خورشید نه خود بردم را
ذره ای بودم و مهر تو مرا بالا برد
من خس بی سر و پایم که به سیل افتادم
او که می رفت مرا هم به دل دریا برد
جام صهبا ز کجا بود مگر دست که بود
که درین بزم بگردید و دل شیدا برد
خم ابروی تو بود و کف مینوی تو بود
که به یک جلوه ز من نام و نشان یکجا برد
خودت آموخته ام مهر و خودت سوخته ام
با بر افروخته رویی که، قرار از ما برد
همه یاران به سر راه تو بودیم ولی
غم روی تو مرا دید و مرا یغما برد
همه دل باخته بودیم و هراسان که غمت
همه راپشت سر انداخت مرا تنها برد

غزل عشق 3

اي شاهد جان باز آ در غير جهان كم زن

نقش رخ زيبا را بر پرده عالم زن

اوضاع جهان بنگر در هم شده چون زلفت
در نظم جهان دستي بر طره پر خم زن

غزل عشق 4

باز دلم سوی رهت تنگ شد

باز هوای تو در این چنگ شد

بی نگهت دل به که وصله کنم دل که دگر نه تو بگو سنگ شد

هر قدمی نغمه تو بر لبم

نغمه تو بر لبم آهنگ شد

لحظه به لحظه همه جا منتظر

دایره چشم چو آونگ شد

 

غزل عشق 2

 

باز دیده ام به گریه باز میشود

باز دیدن روی تو نیاز میشود

اشک هم نشد مرحم این دل خسته من

باز چاره من راز ونیاز میشود

غزل عشق 1

عشق يعنی راه رفتن تا سحر
عشق يعنی گريه های بی ثمر
عشق يعنی لحظه های بی کسی
عشق يعنی دوری و دلواپسی
عشق يعنی دوری از زيباترين
غربت مطلق به روی اين زمين
عشق يعنی دستهای باز تو
عشق يعنی با تو در پرواز تو
عشق يعنی يک دل تنگ و غريب
عشق يعنی دختری پاک و نجيب
عشق يعنی چشمهای مست او
نامه هايم در فشار دست او
عشق يعنی شعرهای سوخته
عشق يعنی شمع نا افروخته
عشق يعنی تا ابد در راه او
تا هميشه يک جهان گمراه او
عشق يعنی دردهای بی شمار
عشق يعنی عاشق و فصل بهار
عشق يعنی خسته ام از بی کسی
کی به داد اين دل من می رسی؟
عشق یعنی سین و آ همراه ناز
عشق یعنی سوی کوی او نماز
عشق یعنی نامه های بی جواب
دیدن و بوئیدن او حین خواب
عشق يعنی سادگی يعنی امير
او ميايد زنده می مانی نمير!

آقا اجازه!

آقا اجازه! اين دو سه خط را خودت بخوان!
قبل از هجوم سرزنش و حرف ديگران

آقا اجازه! پشت به من کرده قلبتان
ديگر نمي دهد به دلم روي خوش نشان!

قصدم گلايه نيست، اجازه! نه به خدا!
اصلا به اين نوشته بگوييد «داستان»

من خسته ام از آتش و از خاک، از زمين
از احتمال فاجعه، از آخرالزمان!

آقا اجازه! سنگ شدم، مانده در کوير
باران بيار و باز بباران از آسمان

- اهل بهشت يا که جهنم؟ خودت بگو!
- آقا اجازه! ما که نه در اين و نه در آن!

«يک پاي در جهنم و يک پاي در بهشت»
يا زير دستهاي نجيب تو در امان!

آقا اجازه!............................
.......................................!

باشد! صبور مي شوم اما تو لااقل
دستي براي من بده از دورها تکان...

آقا اجازه! خسته ام از اين همه فريب

آقا اجازه! خسته ام از اين همه فريب،
از هاي و هوي مردم اين شهر نا نجيب.

آقا اجازه! پنجره ها سنگ گشته اند،
ديوارهاي سنگي از کوچه بي نصيب.

آقا اجازه! باز به من طعنه مي زنند
عاشق نديده هاي پر از نفرت رقيب.

«شيرين»ي وجود مرا «تلخ» مي کنند
«فرهاد»هاي کينه پرست پر از فريب!

آقا اجازه! «گندم» و «حوا» بهانه بود،
«آدم» نمي شويم! بيا: ماجراي «سيب»!

باشد! سکوت مي کنم اما خودت ببين..!
آقا اجازه! منتظرند اينهمه غريب....