دعای ابو حمزه ثمالی
اِلهى لا تُؤَدِّبْنى بِعُقوُبَتِكَ وَ لا تَمْكُرْ بى فى
خدايا مرا به مجازات و عقوبتت ادب مكن و مكر مكن به من
حيلَتِكَ مِنْ اَيْنَ لِىَ الْخَيْرُ يا رَبِّ وَ لا يوُجَدُ اِلاّ مِنْ عِنْدِكَ وَ مِنْ اَيْنَ
بـا حـيـله ات از كـجا خيرى بدست آورم اى پروردگار من با اينكه خيرى يافت نشود جز در پيش تو و از كجا
لِىَ النَّجاةُ وَ لا تُسْتَطاعُ اِلاّ بِكَ لاَ الَّذى اَحْسَنَ اسْتَغْنى عَنْ عَوْنِكَ
نـجـاتـى برايم باشد با اينكه نجاتى نتوان يافت جز به كمك تو نه آن كس كه نيكى كند بى نياز است از كمك تو
وَ رَحْمَتِكَ وَلاَ الَّذى اَسآءَ وَ اجْتَرَءَ عَلَيْكَ وَ لَمْ يُرْضِكَ خَرَجَ عَنْ قُدْرَتِكَ
و رحـمـتـت و نـه آنكس كه بد كند و دليرى بر تو كند و خوشنوديت نجويد از تحت قدرت تو بيرون رود
يا رَبِّ يا رَبِّ يا رَبِّ ..... (بِكَ) عَرَفْتُكَ
اى پـروردگـار مـن، اي پروردگار من، اي پروردگار من ..... (بـوسـيـله خودت) ترا شناختم
وَ اَنْتَ دَلَلْتَنى عَلَيْكَ وَ دَعَوْتَنى اِلَيْكَ وَ لَوْلا اَنْتَ لَمْ اَدْرِ ما اَنْتَ
و تـو مـرا بـرخـود راهنمايى كردى و بسوى خود خواندى و اگر تو نبودى من ندانستم كه تو كيستى
اَلْحَمْدُ للّهِِ الَّذى اَدْعوُهُ فَيُجيبُنى وَ اِنْ كُنْتُ بَطيـَّئاً حينَ يَدْعوُنى
سـتـايـش خـدايى را كه مى خوانمش و او پاسخم دهد و اگرچه وقتى مى خواندم بكندى به درگاهش روم
وَ الْحَمْدُ للّهِِ الَّذى اَسْئَلُهُ فَيُعْطينى وَ اِنْ كُنْتُ بَخيلاً حينَ يَسْتَقْرِضُنى
و ستايش خدايى را كه مى خواهم از او و به من عطا مى كند و اگرچه در هنگامى كه او از من چيزى قرض خواهد من بخل كنم
وَ الْحَمْدُ للّهِِ الَّذى اُناديهِ كُلَّما شِئْتُ لِحاجَتى وَ اَخْلوُ بِهِ حَيْثُ شِئْتُ
و ستايش خدايى را كه هرگاه براى حاجتى بخواهم او را ندا كنم و هر زمان بخواهم براى
لِسِرِّى بِغَيْرِ شَفيـعٍ فَيَقْضى لى حاجَتى اَلْحَمْدُللّهِِ الَّذى لا اَدْعُو غَيْرَهُ
راز و نياز بدون واسطه با او خلوت كنم و او حاجتم را برآورد ستايش خدايى را كه جز او
وَ لَوْ دَعَوْتُ غَيْرَهُ لَمْ يَسْتَجِبْ لى دُعاَّئى وَ الْحَمْدُ للّهِِ الَّذى لا اَرْجُو
كـسـى را نـخوانم و اگر غير او ديگرى را مى خواندم دعايم را مستجاب نمى كرد و ستايش خدايى را كه بجز او
غَيْرَهُ وَ لَوْ رَجَوْتُ غَيْرَهُ لاََخْلَفَ رَجآئى وَ الْحَمْدُ للّهِِ الَّذى وَكَلَنى
امـيـد نـدارم و اگـر بـه غـيـر او اميدى داشتم نا اميدم مى كرد و ستايش خدايى را كه مرا به حضرت خود
اِلَيْهِ فَاَكْرَمَنى وَ لَمْ يَكِلْنى اِلَى النّاسِ فَيُهينُونى وَ الْحَمْدُ للّهِِ الَّذى
واگـذار كـرده و از ايـن رو بـه من اكرام كرده و به مردم واگذارم نكرده كه مرا خوار كنند و ستايش خدايى را كه
تَحَبَّبَ اِلَىَّ وَ هُوَ غَنِىُّ عَنّى وَ الْحَمْدُ للّهِِ الَّذى يَحْلُمُ عَنّى حَتّى كَاَ نّى
بـا مـن دوستى كند در صورتى كه از من بى نياز است و ستايش خدايى را كه نسبت به من بردبارى كند تا به جايى كه
لا ذَنْبَ لى فَرَبّى اَحْمَدُ شَىءٍ عِنْدى وَ اَحَقُّ بِحَمْدى اَللّـهُمَّ اِنّى اَجِدُ
گـويـا گـنـاهـى نـدارم پـس پروردگار من ستوده ترين چيزها است نزد من و به ستايش من سزاوارتر است خدايا من همه
سُبُلَ الْمَطالِبِ اِلَيْكَ مُشْرَعَةً وَ مَناهِلَ الرَّجآءِ اِلَيْكَ مُتْرَعَةً
راههاي مقاصد را به سوى تو باز مى بينم و چشمه هاى اميد را به سويت سرشار مى يابم
وَالاِْسْتِعانَةَ بِفَضْلِكَ لِمَنْ اَمَّلَكَ مُباحَةً وَ اَبْوابَ الدُّعآءِ اِلَيْكَ
و يارى جستن به فضل تو براى آرزومندانت مباح و بى مانع است و درهاى دعاى بسوى تو براى
لِلصّارِخينَ مَفْتوُحَةً وَ اَعْلَمُ اَنَّكَ لِلرّاجى بِمَوْضِعِ اِجابَةٍ وَلِلْمَلْهوُفينَ
فـرياد كنندگان باز است و به خوبى مى دانم كه تو براى اجابت شخص اميدوار آماده اى و براى فريادرسى اندوهگينان
بِمَرْصَدِ اِغاثَةٍ وَ اَنَّ فِى اللَّهْفِ اِلى جوُدِكَ وَالرِّضا بِقَضآئِكَ عِوَضاً
مهياى فريادرسى هستى و به راستى مى دانم كه در پناهندگى به جود و كرمت و خوشنودى به قضا و قدرت عوضى است
مِنْ مَنْعِ الْباخِلينَ وَ مَنْدوُحَةً عَمّا فى اَيْدِى الْمُسْتَاْثِرينَ وَ اَنَّ
از جـلوگـيـرى كـردن بخيلان و گشايشى است از احتياج بدانچه در دست دنياطلبان است و براستى
الرّاحِلَ اِلَيْكَ قَريبُ الْمَسافَةِ وَ اَنَّكَ لا تَحْتَجِبُ عَنْ خَلْقِكَ اِلاّ اَنْ
كوچ كننده به درگاهت راهش نزديك است و مسلّماً تو از خلق خود در حجاب نشوى مگر آنكه
تَحْجُبَهُمُ الْاَعْمالُ دوُنَكَ وَ قَدْ قَصَدْتُ اِلَيْكَ بِطَلِبَتى وَ تَوَجَّهْتُ اِلَيْكَ
كردارشان ميان آنها و تو حاجب شود و من با مطلبى كه دارم قصد تو را كرده
بِحاجَتى وَجَعَلْتُ بِكَ اسْتِغاثَتى وَ بِدُعآئِكَ تَوَسُّلى مِنْ غَيْرِ
و بـا حـاجـت خـود رو به درگاه تو آوردم و استغاثه ام را به درگاه تو قرار دادم و دعاى تو را دست آويز خود كردم بى آنكه من
اسْتِحْقاقٍ لاِسْتِماعِكَ مِنّى وَ لاَ اسْتيجابٍ لِعَفْوِكَ عَنّى بَلْ لِثِقَتى
اسـتحقاق داشته باشم كه تو از من بشنوى و نه مستوجب آنم كه از من بگذرى بلكه بدان اعتمادى كه من
بِكَرَمِكَ وَ سُكوُنى اِلى صِدْقِ وَعْدِكَ وَ لَجَائ اِلىَ الاْ يمانِ
بـه كـرم تـو دارم و آن اطـمينانى كه به درستى وعده ات دارم و به خاطر پناهندگيم به ايمان
بِتَوْحيدِكَ وَ يَقينى بِمَعْرِفَتِكَ مِنّى اَنْ لا رَبَّ (لى) غَيْرُكَ وَلا اِلـهَ اِلاّ
و اعـتـقـادى كـه بـر يگانگى تو دارم و يقينى كه به معرفت و شناسايى تو دارم كه مى دانم پروردگارى غير
اَنْتَ وَحْدَكَ لا شَريكَ لَكَ اَللّـهُمَّ اَنْتَ الْقائِلُ وَ قَوْلُكَ حَقُّ وَ وَعْدُكَ
تـو نـيـسـت و مـعـبـودى جـز تـو وجـود نـدارد يـگانه اى كه شريكى برايت نيست خدايا تو فرمودى و گفتارت حق و وعده ات
صِدْقٌ وَاسْئَلوُا اللّهَ مِنْ فَضْلِهِ اِنَ اللّهَ كانَ بِكُمْ رَحيماً وَ لَيْسَ مِنْ
راسـت اسـت كـه فـرمـودى و درخـواسـت كنيد خدا را از فضلش كه براستى او به شما مهربان است و رسم تو چنان نيست
صِفاتِكَ يا سَيِّدى اَنْ تَاْمُرَ بِالسُّؤالِ وَ تَمْنَعَ الْعَطِيَّةَ وَ اَنْتَ الْمَنّانُ
اى آقـاى مـن كـه دسـتـور سؤال بدهى ولى از عطا و بخشش دريغ نموده و خوددارى كنى و تويى بخشاينده
بِالْعَطِيّاتِ عَلى اَهْلِ مَمْلَكَتِكَ وَ الْعائِدُ عَلَيْهِمْ بِتَحَنُّنِ رَاْفَتِكَ
به عطايا بر اهل كشور خود و متوجّه بدانها به مهربانى و رأفتت
اِلـهى رَبَّيْتَنى فى نِعَمِكَ وَ اِحْسانِكَ صَغيراً وَ نَوَّهْتَ بِاسْمى كَبيراً فَيامَنْ
خدايا مـرا در خـردسـالى در نـعـمـتـهـا و احـسـان خويش پروريدى و در بزرگى نامم را بر سر زبانها بلند كردى پس اى كه
رَبّانى فِى الدُّنْيا بِاِحْسانِهِ وَ تَفَضُّلِهِ وَ نِعَمِهِ وَ اَشارَ لى فِى الاْخِرَةِ
در دنيا مرا به احسان و فضل و نعمتهاى خود پروريدى و براى آخرتم
اِلى عَفْوِهِ وَ كَرَمِهِ مَعْرِفَتى يا مَوْلاىَ دَليلى عَلَيْكَ وَ حُبّى لَكَ شَفيعى
به عفو و كرم اشارت فرمودى اى مولاى من شناساييم به تو راهنماى من بسوى تو است و محبّتى كه به تو دارم شفيع من است
اِلَيْكَ وَ اَنـَا واثِقٌ مِنْ دَليلى بِدَلالَتِكَ وَساكِنٌ مِنْ شَفيعى اِلى
بـه درگـاهـت و مـن از راهنمايى كردن اين دليلم بسوى تو مطمئنم و از پذيرفتن شفيعم از جانب تو
شَفاعَتِكَ اَدْعوُكَ يا سَيِّدى بِلِسانٍ قَدْ اَخْرَسَهُ ذَنْبُهُ رَبِّ اُناجيكَ
آسـوده خـاطـرم مى خوانمت اى آقاى من به زبانى كه گناه لالش كرده پروردگارا با تو راز گويم
بِقَلْبٍ قَدْ اَوْبَقَهُ جُرْمُهُ اَدْعوُكَ يا رَبِّ راهِباً راغِباً راجِياً خآئِفاً اِذا
بوسيله دلى كه جنايت به هلاكتش كشانده مى خوانمت اى پروردگار من هراسان و خواهان و اميدوار و ترسان
رَاَيْتُ مَوْلاىَ ذُنوُبى فَزِعْتُ وَ اِذا رَاَيْتُ كَرَمَكَ طَمِعْتُ فَاِنْ عَفَوْتَ
اى مـولاى مـن هـنگامى كه گناهانم را مشاهده مى كنم هراسان شوم و چون بزرگوارى تو را بينم به طمع افتم خدايا اگر بگذرى
فَخَيْرُ راحِمٍ وَ اِنْ عَذَّبْتَ فَغَيْرُ ظالِمٍ حُجَّتى يا اَللّهُ فى جُرْاَتى عَلى
بـهـتـريـن مـهـرورزى و اگـر عـذاب كـنـى سـتـم نـكـرده اى دليل و بهانه من اى خدا در اينكه دليرى كنم
مَسْئَلَتِكَ مَعَ اِتْيانى ما تَكْرَهُ جُودُكَ وَ كَرَمُكَ وَ عُدَّتى فى شِدَّتى مَعَ
در سـؤال كـردن از تـو بـا ايـنـكـه رفتارم خوشايند تو نيست همان جود و كرم تو است و ذخيره من در سختيم با
قِلَّةِ حَيائى رَاْفَتُكَ وَ رَحْمَتُكَ وَ قَدْ رَجَوْتُ اَنْ لا تَخيبَ بَيْنَ ذَيْنِ
بـى شـرمى من همان رأفت و مهربانى تو است و به راستى اميدوارم كه نوميد مكنى ميان اين و آن آرزويم را
وَ ذَيْنِ مُنْيَتى فَحَقِّقْ رَجآئى وَاسْمَعْ دُعآئى يا خَيْرَ مَنْ دَعاهُ داعٍ
پـس امـيـدم را صـورت عـمـل ده و دعـايـم را شـنـيـده گـيـر اى بـهترين كسى كه خوانندگان بخوانندش
وَ اَفْضَلَ مَنْ رَجاهُ راجٍ عَظُمَ يا سَيِّدى اَمَلى وَ سآءَ عَمَلى فَاَعْطِنى
و بـرتـر كـسى كه اميدواران بدو اميد دارند اى آقايم آرزويم بزرگ و عملم زشت است پس تو
مِنْ عَفْوِكَ بِمِقْدارِ اَمَلى وَلا تُؤخِذْنى بِاَسْوَءِ عَمَلى فَاِنَّ كَرَمَكَ
از عـفـو خـويـش به اندازه آرزويم به من بده و مرا به بدترين عملم مؤاخذه مكن زيرا كرم تو برتر است
يَجِلُّ عَنْ مُجازاةِ الْمُذْنِبينَ وَحِلْمَكَ يَكْبُرُ عَنْ مُكافاةِ الْمُقَصِّرينَ
از مجازات گنهكاران و بردباريت بزرگتر است از مكافات تقصيركاران
وَ اَ نَا ياسَيِّدى عائِذٌ بِفَضْلِكَ هارِبٌ مِنْكَ اِلَيْكَ مُتَنَجِّزٌ ما وَعَدْتَ مِنَ
و مـن اى آقـايـم بـه فـضلت پناهنده گشته و از تو به سوى خودت گريخته ام و خواستارم آنچه را وعده كردى از
الصَّفْحِ عَمَّنْ اَحْسَنَ بِكَ ظَنّاً وَ ما اَ نَا يا رَبِّ وَ ما خَطَرى هَبْنى
چـشـم پـوشـى نـسـبـت به كسى كه خوش گمان به تو است من چه ام پروردگارا؟ و چه اهميّتى دارم؟ مرا
بِفَضْلِكَ وَ تَصَدَّقْ عَلَىَّ بِعَفْوِكَ اَىْ رَبِّ جَلِّلْنى بِسَِتْرِكَ وَاعْفُ عَنْ
بـه فـضـل خـويـش بـبـخـش بـا عـفـو خود بر من نيكى كن و منّت گذار، پروردگارا مرا به پوشش خود بپوشان
تَوْبيخى بِكَرَمِ وَجْهِكَ فَلَوِ اطَّلَعَ الْيَوْمَ عَلى ذَنْبى غَيْرُكَ ما فَعَلْتُهُ
و بـه كـرم ذاتت از سرزنش كردن من درگذر پس اگر ديگرى جز تو بر گناهم آگاه مى شد آن گناه را انجام نمى دادم
وَ لَوْ خِفْتُ تَعْجيلَ الْعُقوُبَةِ لاَ اجْتَنَبْتُهُ لا لاَِنَّكَ اَهْوَنُ النّاظِرينَ وَاَخَفُّ
و اگر از زود به كيفر رسيدن مى ترسيدم باز هم خوددارى مى كردم و اينكه با اين وصف گناه كردم نه براى آن بود كه تو سبكترين بينندگانى
الْمُطَّلِعينَ [عَلَىَّ] بَلْ لاَِنَّكَ يا رَبِّ خَيْرُ السّاتِرينَ وَ اَحْكَمُ الْحاكِمينَ
و يـا بـى مـقـدارترين مطلعين هستى بلكه براى آن بود كه تو اى پروردگار من بهترين پوشندگان و حكم كننده ترين حاكمان
وَ اَكْرَمُ الْاَكْرَمينَ سَتّارُ الْعُيوُبِ غَفّارُ الذُّنوُبِ عَلاّمُ الْغُيوُبِ تَسْتُرُ
و گـرامـى تـريـن گـرامـيـان و پـوشاننده عيوب و آمرزنده گناهانى گناه را مى پوشانى
الذَّنْبَ بِكَرَمِكَ وَتُؤَخِّرُ الْعُقوُبَةَ بِحِلْمِكَ فَلَكَ الْحَمْدُ عَلى حِلْمِكَ بَعْدَ
به كرمت و كـيـفـر را بـه واسـطـه بـردباريت به تأخير اندازى پس تو را ستايش سزاست بر بردباريت پس
عِلْمِكَ وَعَلى عَفْوِكَ بَعْدَ قُدْرَتِكَ وَ يَحْمِلُنى وَ يُجَرِّئُنى عَلى
از دانـسـتـن و بـر گـذشـتـت پس از توانايى داشتن و همين گذشت تو از من مرا وادار كرده و دلير ساخته بر
مَعْصِيَتِكَ حِلْمُكَ عَنّى وَ يَدْعوُنى اِلى قِلَّةِ الْحَيآءِ سَِتْرُكَ عَلَىَّ
نافرمانيت و همان پرده پوشيت بر من مرا به بى شرمى وا داشته
وَيُسْرِعُنى اِلَى التَّوَثُّبِ عَلى مَحارِمِكَ مَعْرِفَتى بِسَعَةِ رَحْمَتِكَ
و همان معرفتى كه من به فراخى رحمتت دارم و بزرگى عفوت مرا بدست زدن به كارهاى حرام شتابان مى كند
وَ عَظيمِ عَفْوِكَ يا حَليمُ يا كَريمُ يا حَىُّ يا قَيُّومُ يا غافِرَ الذَّنْبِ
اى بردبار اى بزرگوار اى زنده و اى پاينده اى آمرزنده گناه
يا قابِلَ التَّوْبِ يا عَظيمَ الْمَنِّ يا قَديمَ الاِْحسانِ اَيْنَ سَِتْرُكَ الْجَميلُ؟
اي پذيرنده گناه اى بزرگ نعمت اى ديرينه احسان كجاست پرده پوشى زيبايت؟
اَيْنَ عَفْوُكَ الْجَليلُ؟ اَيْنَ فَرَجُكَ الْقَريبُ؟ اَيْنَ غِياثُكَ السَّريعُ؟
كجاست گذشت بزرگت؟ كجاست گشايش نزديكت؟ كجاست فريادرسى فوريت؟ كجاست
اَيْنَ رَحْمَتُكَ الْواسِعَةُ؟ اَيْنَ عَطاياكَ الْفاضِلَةُ؟ اَيْنَ مَواهِبُكَ الْهَنيئَةُ؟
رحمت وسيعت؟ كجاست عطاهاى برجسته ات؟ كجاست بخشش هاى دلچسبت؟ كجاست
اَيْنَ صَنائِعُكَ السَّنِيَّة؟ اَيْنَ فَضْلُكَ الْعَظيمُ؟ اَيْنَ مَنُّكَ الْجَسيمُ؟
نيكى هاى شايانت؟ كجاست فضل عظيمت؟ كجاست نعمت بزرگت؟
اَيْنَ اِحْسانُكَ الْقَديمُ اَيْنَ كَرَمُكَ يا كَريمُ بِهِ وَ بِمُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ فَاسْتَنْقِذْنى وَبِرَحْمَتِكَ فَخَلِّصْنى
كجاست احـسـان ديـريـنـه ات؟ كـجـاسـت كـرمـت؟ اى كـريـم بـدان (چـه گـفـتـم) و بـه مـحـمّـد و آل محمّد مرا نجات ده و به رحمتت خلاصم كن
يا مُحْسِنُ يا مُجْمِلُ يا مُنْعِمُ يا مُفْضِلُ لَسْتُ اَتَّكِلُ فِى
اى نيكو اى نيكو بخش اى نعمت ده اى زياده بخش چنان نيست كه من براى
النَّجاةِ مِنْ عِقابِكَ عَلى اَعْمالِنا بَلْ بِفَضْلِكَ عَلَيْنا لاَِنَّكَ اَهْلُ التَّقْوى
نـجـات از عـقـاب تـو بـه كارهايمان تكيه كنم بلكه به فضلى كه بر ما دارى تكيه زنم زيرا تو اهل تقوى
وَ اَهْلُ الْمَغْفِرَةِ تُبْدِئُ بِالاِْحْسانِ نِعَماً وَ تَعْفوُ عَنِ الذَّنْبِ كَرَماً فَما
و شايسته آمرزشى آغاز كنى به احسان از روى نعمت بخشى و گذشت كنى از گناه از روى كرم و بزرگوارى و با اين وضع
نَدْرى ما نَشْكُرُ اَجَميلَ ما تَنْشُرُ اَمْ قَبيحَ ما تَسْتُرُ اَمْ عَظيمَ ما اَبْلَيْتَ
ما ندانيم كداميك را سپاس گوييم آن نيكي ها كه پراكنده كنى يا زشتي ها كه بپوشانى يا بزرگ آزمايشت
وَ اَوْلَيْتَ اَمْ كَثيرَ ما مِنْهُ نَجَّيْتَ وَ عافَيْتَ يا حَبيبَ مَنْ تَحَبَّبَ اِلَيْكَ
و شايستگى نعمتت يا آن همه چيزهايى كه ما را از آن نجات داده و عافيت دادى اى دوست كسى كه با تو دوستى كند
وَ يا قُرَّةَ عَيْنِ مَنْ لاذَبِكَ وَ انْقَطَعَ اِلَيْكَ اَنْتَ الْمُحْسِنُ وَ نَحْنُ
و اى نور ديده كسى كه پناه به تو آرد و از ديگران ببرد تويى نيكوكار و ماييم
الْمُسيئَّوُنَ فَتَجاوَزْ يا رَبِّ عَنْ قَبيحِ ما عِنْدَنا بِجَميلِ ما عِنْدَكَ وَ اَىُّ جَهْلٍ
گنهكار پس درگذر اى پروردگار از زشتي هاى ما به نيكي هاى خود و كدام نـادانـى اسـت
يا رَبِّ لا يَسَعُهُ جوُدُكَ اَوْ اَىُّ زَمانٍ اَطْوَلُ مِنْ اَناتِكَ وَما قَدْرُ
اى پـروردگـار كه جود تو فرايش نگيرد و چه روزگارى درازتر از زمان بردبارى تو است و چه ارزشى دارد
اَعْمالِنا فى جَنْبِ نِعَمِكَ وَ كَيْفَ نَسْتَكْثِرُ اَعْمالاً نُقابِلُ بِها كَرَمَكَ بَلْ
اعـمـال مـا در جـنـب نـعـمـت هـايـت و چـگـونـه زيـاد بـشـمـريـم اعمال(بدمان) را كه بتوانيم آنها را برابر با كرم تو كنيم بلكه
كَيْفَ يَضيقُ عَلَى الْمُذْنِبينَ ما وَسِعَهُمْ مِنْ رَحْمَتِكَ
چگونه ممكن است ميدان بر گنهكاران تنگ شود با آن رحمت وسيعت كـه ايـشـان را فراگرفته
يا واسِعَ الْمَغْفِرَةِ يا باسِطَ الْيَدَيْنِ بِالرَّحْمَةِ فَوَ عِزَّتِكَ يا سَيِّدى لَوْ نَهَرْتَنى
اى وسيع آمرزش اى دو دستت به رحمت باز سوگند به عزتت اى آقاى من اگرچه برانيم
ما بَرِحْتُ مِنْ بابِكَ وَلا كَفَفْتُ عَنْ تَمَلُّقِكَ لِمَا انْتَهى اِلَىَّ مِنَ
من از در خانه ات برنخيزم و از تملّق و چاپلوسيت دست برندارم چون
الْمَعْرِفَةِ بِجوُدِكَ وَ كَرَمِكَ وَ اَنْتَ الْفاعِلُ لِما تَشآءُ تُعَذِّبُ مَنْ تَشآءُ
اطلاع از جود و كرمت پيدا كرده ام و تويى كننده هرچه بخواهى عذاب كنى هركه را خواهى
بِما تَشآءُ كَيْفَ تَشآءُ وَ تَرْحَمُ مَنْ تَشآءُ بِما تَشآءُ كَيْفَ تَشآءُ لا
بـه هـرچه خواهى هرطور كه خواهى و رحم كنى هر كه را خواهى به هرچه خواهى هرطور كه خواهى
تُسْئَلُ عَنْ فِعْلِكَ وَلا تُنازَعُ فى مُلْكِكَ وَلا تُشارَكُ فى اَمْرِكَ وَلا
بازپرسى از كار تو نشود و نزاعى در فرمانروايي ات رخ ندهد و شريكى در كارت نباشد
تُضآدُّ فى حُكْمِكَ وَلا يَعْتَرِضُ عَلَيْكَ اَحَدٌ فى تَدْبيرِكَ لَكَ الْخَلْقُ
و ضدّيتى در حكمت نباشد و كسى نيست كه در تدبير تو بر تو اعتراض كند آفرينش
وَالاَْمْرُ تَبارَكَ اللّهُ رَبُّ الْعالَمينَ ، يا رَبِّ هذا مَقامُ مَنْ لاذَبِكَ
و دستور از تو است برتر است خدا پروردگار جهانيان، پروردگارا اين جايگاه كسى است كه به تو
وَاسْتَجارَ بِكَرَمِكَ وَ اَلِفَ اِحْسانَكَ وَ نِعَمَكَ وَ اَنْتَ الْجَوادُ الَّذى
روى آورده و بـه كـرمت پناه جسته و به احسان و نعمتت خو گرفته و تويى بخشاينده اى كه
لايَضيقُ عَفْوُكَ وَلا يَنْقُصُ فَضْلُكَ وَلا تَقِلُّ رَحْمَتُكَ وَ قَدْ تَوَثَّقْنا
تنگ نايد عفوت و كاهش نيابد فضل و بخششت و كم نگردد مهر و رحمتت و ما
مِنْكَ بِالصَّفْحِ الْقَديمِ وَالْفَضْلِ الْعَظيمِ وَالرَّحْمَةِ الْواسِعَةِ اَفَتَُراكَ
بـدان چـشـم پـوشـى ديـريـنه و فضل عظيمت و رحمت پهناورت اعتماد كرده ايم آيا چنان مى بينى
يا رَبِّ تُخْلِفُ ظُنوُنَنا اَوْ تُخَيِّبُ آمالَنا كَلاّ يا كَريمُ فَلَيْسَ هذا ظَنُّنا بِكَ
پـروردگـارا كه برخلاف گمان هاى ما رفتار كنى يا آرزوهايمان نوميد كنى؟ هرگز! اى كريم چون ما چنين گمانى به تو نداريم
وَلا هذا فيكَ طَمَعُنا يا رَبِّ اِنَّ لَنا فيكَ اَمَلاً طَويلاً كَثيراً اِنَّ لَنا فيكَ
و طـمـع مـا دربـاره تـو ايـنـگونه نيست پروردگارا به راستى ما درباره تو آرزوى دراز و بسيارى داريم به راستى ما نسبت به تو
رَجآءً عَظيماً عَصَيْناكَ وَ نَحْنُ نَرْجوُ اَنْ تَسْتُرَ عَلَيْنا وَ دَعَوْناكَ وَ نَحْنُ
امـيـد بـزرگ و زيـادى داريم، تو را نافرمانى كرديم ولى اميدواريم كه تو بپوشانى بر ما و خوانديم تو را و اميدواريم
نَرْجوُ اَنْ تَسْتَجيبَ لَنا فَحَقِّقْ رَجآئَنا مَوْلانا فَقَدْ عَلِمْنا ما نَسْتَوْجِبُ
كـه تـو اجـابـت كنى مارا پس اميد ما را تحقق بخش اى مولاى ما كه براستى ما مى دانيم كه به اعمالمان مستوجب چه (پاداشى)
بِاَعْمالِنا وَلكِنْ عِلْمُكَ فينا وَ عِلْمُنا بِاَنَّكَ لا تَصْرِفُنا عَنْكَ وَ اِنْ كُنّا
هـسـتـيـم ولى عـلم تـو دربـاره مـا و علم ما درباره تو اين است كه ما را از درگاهت نرانى و اگرچه ما
غَيْرَ مُسْتَوْجِبينَ لِرَحْمَتِكَ فَاَنْتَ اَهْلٌ اَنْ تَجوُدَ عَلَيْنا وَ عَلَى الْمُذْنِبينَ
مستوجب رحمت تو نيستيم ولى تو شايسته آنى كه بر ما بخشش كنى و بر گنهكاران
بِفَضْلِ سَعَتِكَ فَامْنُنْ عَلَيْنا بِما اَنْتَ اَهْلُهُ وَجُدْ عَلَيْنا فَاِنّا مُحْتاجوُنَ
بـه فـضـل وسـيعت توجه فرمايى پس بر ما منّت گذار بدانچه تو شايسته آنى و بر ما جود كن كه ما نيازمند
اِلى نَيْلِكَ يا غَفّارُ بِنوُرِكَ اهْتَدَيْنا وَ بِفَضْلِكَ اسْتَغْنَيْنا وَ بِنِعْمَتِكَ
عـطـاى تو ايم اي آمـرزنـده بـه نـور تـو راه يـافـتـيـم و بـه فضل تو بى نيازى جستيم و به نعمت تو
اَصْبَحْنا وَ اَمْسَيْنا ذُنوُبُنا بَيْنَ يَدَيْكَ نَسْتَغْفِرُكَ الّلهُمَّ مِنْها وَ نَتوُبُ
صـبـح و شـام كـرديـم گـنـاهان ما پيش روى تو است كه ما از آنها آمرزش خواهيم و به سويت توبه كنيم
اِلَيْكَ تَتَحَبَّبُ اِلَيْنا بِالنِّعَمِ وَ نُعارِضُكَ بِالذُّنوُبِ خَيْرُكَ اِلَيْنا نازِلٌ
تو با نعمتهايت بر ما دوستى كنى و ما به گناهان با تو معارضه و برابرى كنيم خير تو بر ما نازل گردد
وَ شَّرُنا اِلَيْكَ صاعِدٌ وَ لَمْ يَزَلْ وَلا يَزالُ مَلَكٌ كَريمٌ يَاْتيكَ عَنّا بِعَمَلٍ
و در بـرابـر شرّ ما بسوى تو بالا آيد و تو هميشه تا بوده و هست پادشاه بزرگوار و كريمى بوده اى كه از جانب ما كارهاى
قَبيحٍ فَلا يَمْنَعُكَ ذلِكَ مِنْ اَنْ تَحوُطَنا بِنِعَمِكَ وَ تَتَفَضَّلَ عَلَيْنا بِآلاَّئِكَ
زشت بسوى تو آيد ولى آنها جلوگيري ات نكند از اينكه ما را به نعمتهاى خود فراگيرى و خود بر ما تفضل كنى
فَسُبْحانَكَ ما اَحْلَمَكَ وَ اَعْظَمَكَ وَ اَكْرَمَكَ مُبْدِئاً وَ مُعيداً تَقَدَّسَتْ
پس منزهى تو كه چقدر بردبارى و چه بزرگ و كريمى چه در آغاز (نعمت) و چه در ادامه آن نامهايت مقدس
اَسْمآئُكَ وَجَلَّ ثَناؤُكَ وَ كَرُمَ صَنائِعُكَ وَ فِعالُكَ اَنْتَ اِلهى اَوْسَعُ
و سـتـايـشـت ارجـمـنـد اسـت و كـارهـا و رفـتـارت گـرانـبـهـا اسـت فضل تو اى معبود من
فَضْلاً وَ اَعْظَمُ حِلْماً مِنْ اَنْ تُقايِسَنى بِفِعْلى وَخَطيـَّئَتى فَالْعَفْوَ الْعَفْوَ
وسـيـعـتـر و بردباريت بزرگتر از آنست كه مرا به كردار و گناهم بسنجى از من درگذر درگذر
الْعَفْوَ سَيِّدى سَيِّدى سَيِّدى اَللّـهُمَّ اشْغَلْنا بِذِكْرِكَ وَ اَعِذْنا مِنْ
درگـذر اى آقـاى مـن، آقـاى مـن، آقـاى مـن خـدايـا مـا را بـه ذكـر خـود مشغول كن و از
سَخَطِكَ وَ اَجِرْنا مِنْ عَذابِكَ وَ ارْزُقْنا مِنْ مَواهِبِكَ وَ اَنْعِمْ عَلَيْنا مِنْ
خشمت پناهمان ده و از عذابت امانمان ده و از بخشش هايت روزيمان گردان و از
فَضْلِكَ وَ ارْزُقْنا حَجَّ بَيْتِكَ وَ زِيارَةَ قَبْرِ نَبِيِّكَ صَلَواتُكَ وَ رَحْمَتُكَ
فضل خود بر ما انعام كن و روزى ما كن حجّ خانه ات و زيارت قبر پيامبرت را كه درود تو و رحمت
وَ مَغْفِرَتُكَ وَ رِضْوانُكَ عَلَيْهِ وَعَلى اَهْلِ بَيْتِهِ اِنَّكَ قَريبٌ مُجيبٌ
و آمـرزش و خـوشـنـوديـت بـر او و بـر خـاندانش باد كه به راستى تو به خلق نزديكى و اجابت كننده دعايى
وَ ارْزُقْنا عَمَلاً بِطاعَتِكَ وَ تَوَفَّنا عَلى مِلَّتِكَ وَ سُنَّةِ نَبِيِّكَ صَلَّى اللّهُ
و عمل به طاعتت را روزى ما گردان و بر كيش خودت و روش پيامبرت (كه درود تو
عَلَيْهِ وَ الِهِ اَللّـهُمَّ اغْفِرْ لى وَ لِوالِدَىَّ وَارْحَمْهُما كَما رَبَّيانى صَغيراً
بـر او و آلش بـاد) مـا را بـمـيـران خدايا بيامرز مرا و پدر و مادرم را و برايشان رحم كن چنانچه مرا در كودكى پروريدند
اِجْزِهما بِالاِْحسانِ اِحْساناً وَ بِالسَّيِّئاتِ غُفْراناً اَللّـهُمَّ اغْفِرْ
و پـاداشـشـان بـده در بـرابـر نـيـكـى بـه نـيـكـى و در مقابل بدي ها به آمرزش خدايا بيامرز
لِلْمُؤْمِنينَ وَ الْمُؤْمِناتِ الاَْحيآءِ مِنْهُمْ وَ الاَْمواتِ وَ تابِعْ بَيْنَنا وَ بَيْنَهُمْ
مـردان و زنـان با ايمان را چه زندگانشان و چه مردگانشان را و پيوند ده ميان ما و ايشان را
بِالْخَيْراتِ اَللّـهُمَّ اغْفِرْ لِحَيِّنا وَ مَيِّتِنا وَ شاهِدِنا وَ غآئِبِنا ذَكَرِنا وَ اُنْثانا
در نيكي ها خدايا بيامرز زنده ما و مرده ما و حاضر ما و غائب ما، مرد ما و زن ما را
صَغيرِنا وَكَبيرِنا حُرِّنا وَمَمْلوُكِنا كَذَبَ الْعادِلوُنَ بِاللّهِ وَضَلّوُا ضَلالاً
كوچك ما و بزرگ ما را، آزاد ما و برده ما را، دروغ گفتند برگشتگان از خدا و گمراه شدند گمراهى
بَعيداً وَ خَسِروُا خُسْراناً مُبيناً اَللّـهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
دورى و زيـان كـردنـد زيـان آشـكـارى خـدايـا درود فـرسـت بـر مـحـمـّد و آل محمّد
وَاخْتِمْ لى بِخَيْرٍ وَاكْفِنى ما اَهَمَّنى مِنْ اَمْرِ دُنْياىَ وَ آخِرَتى
و كـارم را خـتـم بـه خـيـر كـن و كـفـايـت كـن آنـچـه انـديـشـه ام را بـه خـود مشغول كرده از كار دنيا و آخرتم
وَلا تُسَلِّطْ عَلَىَّ مَنْ لا يَرْحَمُنى وَاجْعَلْ عَلَىَّ مِنْكَ واقِيَةً باقِيَةً وَلا
و مسلّط مكن بر من كسى را كه به من رحم نكند و بنه بر من از نزد خود نگهبانى هميشگى و
تَسْلُبْنى صالِحَ ما اَنْعَمْتَ بِهِ عَلَىَّ وَارْزُقْنى مِنْ فَضْلِكَ رِزْقاً واسِعاً
از مـن نـعـمـتـ هـاى شـايـسـتـه خـود را كـه بـه مـن داده اى سـلب مـفـرمـا و از فضل خويش روزى فراخ
حَلالاً طَيِّباً اَللّـهُمَّ احْرُسْنى بِحَراسَتِكَ وَاحْفَظْنى بِحِفْظِكَ وَاكْلاَْنى
و حـلال و پـاكـى براى من روزى گردان خدايا به نگهبانى خود مرا نگهبانى فرما و به حفظ خود حفظم كن و در حمايت خود
بِكِلائَتِكَ وَارْزُقْنى حَجَّ بَيْتِكَ الْحَرامِ فى عامِنا هَذَا وَفِى كُلِّ عامٍ
نـگـاهـداريـم كـن و روزى مـن كـن حـج خـانـه مـحـتـرمـت را در ايـن سال و در هر سال
وَ زِيارَةَ قَبْرِ نَبِيِّكَ وَالاَْئِمَّةِ عَلَيْهِمُ السَّلامُ وَلا تُخْلِنى يا رَبَّ مِنْ
و زيارت قبر پيغمبرت و قبور ائمه عليهم السلام را و محرومم مكن پروردگارا از
تِلْكَ الْمَشاهِدِ الشَّريفَةِ وَالْمَواقِفِ الْكَريمَةِ اَللّـهُمَّ تُبْ عَلَىَّ حَتّى
زيارت اين مشاهد شريفه و زيارتگاه هاى گرامى خدايا توبه ام ده تا
لا اَعْصِيَكَ وَاَلْهِمْنِى الْخَيْرَ وَالْعَمَلَ بِهِ وَخَشْيَتَكَ بِاللَّيْلِ وَالنَّهارِ ما
نافرمانيت نكنم و به دلم انداز كار نيك را و عمل بدان و ترست را در شب و روز تا هنگامى كه
اَبْقَيْتَنى يا رَبَّ الْعالَمينَ اَللّـهُمَّ اِنّى كُلَّما قُلْتُ قَدْ تَهَيَّاْتُ وَتَعَبَّاْتُ
در ايـن دنيا زنده ام دارى اى پروردگار جهانيان خدايا من هر زمان پيش خود گفتم كه ديگر مهيا و مجهز شده ام
وَقُمْتُ لِلصَّلوةِ بَيْنَ يَدَيْكَ وَناجَيْتُكَ اَلْقَيْتَ عَلَىَّ نُعاساً اِذا اَنـَا
و برخواستم براى خواندن نماز در برابرت و با تو به راز پرداختم تو بر من چُرت و پينكى را مسلط كردى در آن هنگامى كه
صَلَّيْتُ وَسَلَبْتَنى مُناجاتَكَ اِذا اَنَا ناجَيْتُ مالى كُلَّما قُلْتُ قَدْ
داخل نماز شدم و حال مناجات را از من گرفتى در آن وقتى كه به راز و نياز پرداختم، مرا چه شده است كه هرگاه با خود گفتم
صَلَُحَتْ سَريرَتى وَ قَرُبَ مِنْ مَجالِسِ التَّوّابينَ مَجْلِسى عَرَضَتْ
باطن و درونم نيكو شده و نزديك شده از مجالس توبه كنندگان مجلس من، گرفتارى
لى بَلِيَّةٌ اَزالَتْ قَدَمى وَحالَتْ بَيْنى وَ بَيْنَ خِدْمَتِكَ سَيِّدى لَعَلَّكَ عَنْ
و پـيـش آمـدى بـرايـم رخ داده كـه پـايـم لغـزش پـيـدا كـرده و مـيـان مـن و خدمتگذاري ات حائل گشته اى آقاى من شايد مرا از
بابِكَ طَرَدْتَنى وَ عَنْ خِدْمَتِكَ نَحَّيْتَنى اَوْ لَعَلَّكَ رَاَيْتَنى مُسْتَخِفّاً
درب خانه ات رانده اى و از خدمتت دورم كرده اى يا شايد ديده اى سبك شمارم
بِحَقِّكَ فَاَقْصَيْتَنى اَوْ لَعَلَّكَ رَاَيْتَنى مُعْرِضاً عَنْكَ فَقَلَيْتَنى اَوْ لَعَلَّكَ
حـقـّت را پـس دورم كـرده اى يـا شـايد ديده اى از تو رو گردانده ام پس خشمم كرده اى يا شايد مرا
وَجَدْتَنى فى مَقامِ الْكاذِبينَ فَرَفَضْتَنى اَوْ لَعَلَّكَ رَاَيْتَنى غَيْرَ شاكِرٍ
در جايگاه دروغگويانم ديده اى پس رهايم كرده اى يا شايد ديده اى سپاسگزار
لِنَعْمآئِكَ فَحَرَمْتَنى اَوْ لَعَلَّكَ فَقَدْتَنى مِنْ مَجالِسِ الْعُلَمآءِ فَخَذَلْتَنى
نعمت هـايت نيستم پس محرومم ساخته اى يا شايد مرا در مجلس علماء نيافته اى پس خوارم كرده اى
اَوْ لَعَلَّكَ رَاَيْتَنى فِى الْغافِلينَ فَمِنْ رَحْمَتِكَ آيَسْتَنى اَوْ لَعَلَّكَ
يا شايد مرا در زمره غافلانم ديده اى پس از رحمت خويش بى بهره ام كرده اى يا شايد
رَاَيْتَنى آلِفَ مَجالِسِ الْبَطّالينَ فَبَيْنى وَ بَيْنَهُمْ خَلَّيْتَنى اَوْ لَعَلَّكَ لَمْ
مرا مأنوس با مجالس بيهوده گذرانم ديده اى پس مرا به آنها واگذاشته اى يا شايد
تُحِبَّ اَنْ تَسْمَعَ دُعآئى فَباعَدْتَنى اَوْ لَعَلَّكَ بِجُرْمى وَ جَريرَتى
دوسـت نـداشـتـى دعـايم را بشنوى پس از درگاهت دورم كرده اى يا شايد به جرم و گناهم كيفرم داده اى
كافَيْتَنى اَوْ لَعَلَّكَ بِقِلَّةِ حَيآئى مِنْكَ جازَيْتَنى فَاِنْ عَفَوْتَ يا رَبِّ
يا شايد به بى شرمي ام مجازاتم كرده اى پس اگر از من بگذرى پروردگارا
فَطالَ ما عَفَوْتَ عَنِ الْمُذْنِبينَ قَبْلى لاَِنَّ كَرَمَكَ اَىْ رَبِّ يَجِلُّ عَنْ
بـجـاسـت چـون بـسـيـار اتفاق افتاده كه از گنهكاران پيش از من گذشته اى زيرا كرم تو پروردگارا برتر از
مُكافاتِ الْمُقَصِّرينَ وَ أَنَا عائِذٌ بِفَضْلِكَ هارِبٌ مِنْكَ اِلَيْكَ مُتَنَجِّزٌ ما
كـيـفـر كـردن تـقـصـيـركـاران اسـت و مـن پـنـاهـنـده بـه فضل توام و از ترس تو به سوى خودت گريخته ام و درخواست
وَعَدْتَ مِنَ الصَّفْحِ عَمَّنْ اَحْسَنَ بِكَ ظَنّاً اِلهى اَنْتَ اَوْسَعُ فَضْلاً
انـجـام وعـده ات را در چـشـم پـوشـى از كـسـى كه خوش گمان به تو است دارم خدايا تو فضلت و سيعتر
وَ اَعْظَمُ حِلْماً مِنْ اَنْ تُقايِسَنى بِعَمَلى اَوْ اَنْ تَسْتَزِلَّنى بِخَطيئَتى وَما
و بردباري ات بـزرگـتـر از آنـسـت كـه مـرا بـه كـردارم بسنجى يا اينكه مرا به خطايم بلغزانى و چه
أَنَا يا سَيِّدى وَما خَطَرى هَبْنى بِفَضْلِكَ سَيِّدى وَتَصَدَّقْ عَلَىَّ
هـسـتـم مـن اى آقـاى مـن و چـه ارزشـى دارم؟ مـرا بـه فضل خويش ببخش اى آقاى من و بر من
بِعَفْوِكَ وَ جَلِّلْنى بِسَِتْرِكَ وَاعْفُ عَنْ تَوْبيخى بِكَرَمِ وَجْهِكَ سَيِّدى
بـا عـفـو خـود نـيـكـى كـن و بـا پـرده پـوشـيت بپوشانم و درگذر از سرزنش كردنم به بزرگوارى ذاتت آقاى من
أَنَا الصَّغيرُ الَّذى رَبَّيْتَهُ وَ أَنَا الْجاهِلُ الَّذى عَلَّمْتَهُ وَ أَنَا الضّآلُّ الَّذى
مـن هـمـان بـنـده خردسالى هستم كه پروريدى و همان نادانى هستم كه دانايش كردى و همان گمراهى هستم كه
هَدَيْتَهُ وَ أَنَا الْوَضيعُ الَّذى رَفَعْتَهُ وَ أَنَا الْخآئِفُالَّذى آمَنْتَهُ وَالْجايِعُ
راهنماييش كردى و همان پستى هستم كه بلندش كردى و همان ترسانى هستم كه امانش دادى و گرسنه اى هستم
الَّذى اَشْبَعْتَهُ وَالْعَطْشانُ الَّذى اَرْوَيْتَهُ وَالْعارِى الَّذى كَسَوْتَهُ
كه سيرش كردى و تشنه اى هستم كه سيرابش كردى و برهنه اى هستم كه پوشانديش
وَالْفَقيرُ الَّذى اَغْنَيْتَهُ وَالضَّعيفُ الَّذى قَوَّيْتَهُ وَالذَّليلُ الَّذى اَعْزَزْتَهُ
و نـدارى هـسـتـم كـه دارايش كردى و ناتوانى هستم كه نيرومندش كردى و خوارى هستم كه عزيزش كردى
وَالسَّقيمُ الَّذى شَفَيْتَهُ وَالسّآئِلُ الَّذى اَعْطَيْتَهُ وَالْمُذْنِبُ الَّذى
و دردمندى هستم كه درمانش كردى و خواهنده اى هستم كه عطايش كردى و گنهكارى هستم كه
سَتَرْتَهُ وَالْخاطِئُ الَّذى اَقَلْتَهُ وَ أَنَا الْقَليلُ الَّذى كَثَّرْتَهُ وَالْمُسْتَضْعَفُ
گـنـاهـانـش را پـوشـانـدى و خطاكارى هستم كه از او گذشتى و اندكى هستم كه بسيارش كردى و خوارشمرده اى هستم
الَّذى نَصَرْتَهُ وَ أَنَا الطَّريدُ الَّذى آوَيْتَهُ أَنَا يا رَبِّ الَّذى لَمْ اَسْتَحْيِكَ
كـه يـاريـش كـردى و آواره اى هـسـتم كه جا و مأوايش دادى منم پروردگارا آن كسى كه در خلوت از تو شرم نكردم
فِى الْخَلاَّءِ وَلَمْ اُر اقِبْكَ فِى الْمَلاَّءِ أَنَا ص احِبُ الدَّو اهِى الْعُظْمى أَنَا
و در آشكارا هم رعايت تو را نكردم منم صاحب مصيبت ها و ماجراهاى بزرگ منم
الَّذى عَلى سَيِّدِهِ اجْتَرى أَنَا الَّذى عَصَيْتُ جَبّارَ السَّمآءِ أَنَا الَّذى
كسى كه بر آقاى خود دليرى كرده منم كسى كه نافرمانى ِ برپادارنده ي آسمانها را كرده ام منم كسى كه
اَعْطَيْتُ عَلى مَعاصِى الْجَليلِ الرُّشا أَنَا الَّذى حينَ بُشِّرْتُ بِها
براى نافرماني هاى بزرگى كه كرده ام رشوه داده ام منم آن كسى كه هرگاه نويد گناهى را به من مى دادند
خَرَجْتُ اِلَيْها اَسْعى أَنَا الَّذى اَمْهَلْتَنى فَمَا ارْعَوَيْتُ وَسَتَرْتَ عَلىَّ
بسويش شتابان مى رفتم منم كه مهلتم دادى ولى من به خود نيامدم و بر من پوشاندى
فَمَا اسْتَحْيَيْتُ وَ عَمِلْتُ بِالْمَعاصى فَتَعَدَّيْتُ وَ اَسْقَطْتَنى مِنْ عَيْنِكَ
ولى من شرم نكردم و نافرماني ها كردم و از حدّ گذراندم و از چشم خود مرا انداختى و من اعتنا نكردم
فَما بِالَيْتُ فَبِحِلْمِكَ اَمْهَلَتْنى وَ بِسِتْرِكَ سَتَرْتَنى حَتّى كَاَنَّكَ اَغْفَلْتَنى
پـس بـاز هم به بردباري ات مهلتم دادى و به پرده پوشي ات مرا پوشاندى تا بدانجا كه گويا از ياد من بيرون رفتى
وَ مِنْ عُقوُباتِ الْمَعاصى جَنَّبْتَنى حَتّى كَاَنَّكَ اسْتَحْيَيْتَنى اِلهى لَمْ
و از كيفرهاى گناهان مرا دور داشتى تا به حدّى كه گويا از من شرم كردى خدايا در
اَعْصِكَ حينَ عَصَيْتُكَ وَ أَنَا بِرُبوُبِيَّتِكَ جاحِدٌ وَلاَ بِاَمْرِكَ مُسْتَخِفُّ
هنگام گناه كه من نافرماني ات كردم نه از باب اين بود كه پروردگاريت را منكر بودم و يا دستورت را سبك شمردم
وَلا لِعُقوُبَتِكَ مُتَعَرِّضٌ وَلا لِوَعيدِكَ مُتَهاوِنٌ لكِنْ خَطَّيئَةٌ عَرَضَتْ
و يا خود را در معرض كيفرت درآوردم و يا تهديدهاى تو را بى ارزش فرض كردم بلكه گناهى بود كه پيش آمد
وَ سَوَّلَتْ لى نَفْسى وَ غَلَبَنى هَواىَ وَ اَعانَنى عَلَيْها شِقْوَتى وَ غَرَّنى
و نـفـس سـركـش نـيـز آن را آراست و هواى نفس نيز چيره شد و بدبختى هم كمك كرد و پرده آويخته
سِتْرُكَ الْمُرْخى عَلَىَّ فَقَدْ عَصَيْتُكَ وَخالَفْتُكَ بِجَُهْدى فَالاَّْنَ مِنْ
(پرده پوشى تو) هم مرا مغرور كرد و در نتيجه تا آنجا كه مى توانستم در نافرمانى و مخالفت تو كوشيدم ولى اكنون كيست كه
عَذابِكَ مَنْ يَسْتَنْقِذُنى وَمِنْ اَيْدِى الْخُصَمآءِ غَداً مَنْ يُخَلِّصُنى
از عذاب تو مرا نجات دهد و از دست دشمنان در فرداى قيامت چه كسى خلاصم كند
وَ بِحَبْلِ مَنْ اَتَّصِلُ اِنْ أَنْتَ قَطَعْتَ حَبْلَكَ عَنّى فَواسَوْ أَنَا عَلى ما
و بـه ريـسـمان چه كسى چنگ زنم اگر تو رشته خود را از من قطع كنى پس چه رسوايى است براى من
اَحْصى كِتابُكَ مِنْ عَمَلِىَ الَّذى لَوْلا ما اَرْجوُ مِنْ كَرَمِكَ وَسَعَةِ
بر آنچه نامه تو از عمل من شماره و احصاء كرده كه اگر اميد من به كرمت و وسعت
رَحْمَتِكَ وَ نَهْيِكَ اِيّاىَ عَنِ الْقُنوُطِ لَقَنَطْتُ عِنْدَما اَتَذَكَّرُها يا خَيْرَ
رحمتت نبود و از نا اميد شدن بازم نمى داشتى به محض آنكه به ياد آنها مى افتادم يكسره نا اميد مى شدم اى بهترين
مَنْ دَعاهُ داعٍ وَ اَفْضَلَ مَنْ رَجاهُ راجٍ اَللّـهُمَّ بِذِمَّةِ الاِْسْلامِ اَتَوَسَّلُ
كـسـى كـه خـوانـدش خواننده اى و برترين كسى كه اميدش دارد اميدوارى خدايا به پيمان اسلام به درگاهت توسّل جويم
اِلَيْكَ وَ بِحُرْمَةِ الْقُرْآنِ اَعْتَمِدُ اِلَيْكَ وَ بِحُبِّى النَّبِىَّ الاُْمِّىَّ الْقُرَشِىَّ
و به حرمت قرآن بر تو اعتماد كنم و به دوستى و محبتى كه به پيامبر امّى قرشى
الْهاشِمِىَّ الْعَرَبِىَّ التِّهامِىَّ الْمَكِّىَّ الْمَدَنِىَّ اَرْجوُ الزُّلْفَةَ لَدَيْكَ فَلا
هـاشـمـى عـربـى تهامى مكى مدنى دارم اميد تقرّب به تو را دارم پس تو انس ايمانى مرا مبدّل به
توُحِشِ اسْتيناسَ ايمانى وَلا تَجْعَلْ ثَوابى ثَوابَ مَنْ عَبَدَ سِواكَ
وحشت مكن و پاداشم را پاداش آن كس كه جز تو را پرستيده قرار مده
فَاِنَّ قَوْماً آمَنوُا بِاَلْسِنَتِهِمْ لِيَحْقِنوُا بِهِ دِمآئَهُمْ فَاَدْرَكوُا ما اَمَّلوُا وَاِنّا
زيـرا مـردمـى بـودنـد كـه بـه زبان ايمان آوردند تا بدان وسيله خون خود را حفظ كنند و بدين مقصود هم رسيدند ولى ما
آمَنّا بِكَ بِاَلْسِنَتِنا وَ قُلوُبِنا لِتَعْفُوَ عَنّا فَاَدْرِكْنا ما اَمَّلْنا وَ ثَبِّتْ رَجائَكَ
به دل و زبان به تو ايمان آورديم تا از ما بگذرى پس ما را هم به مقصودمان برسان و اميدت را
فى صُدوُرِنا وَلا تُزِغْ قُلوُبَنا بَعْدَ اِذْ هَدَيْتَنا وَهَبْ لَنا مِنْ لَدُنْكَ
در دلهـاى مـا ثـابـت و مـحـكم فرما و منحرف مساز دلهاى ما را پس از آنكه هدايتمان كردى و ببخش بما از نزد خود
رَحْمَةً اِنَّكَ اَنْتَ الْوَهّابُ فَوَعِزَّتِكَ لَوِ انْتَهَرْتَنى ما بَرِحْتُ مِنْ بابِكَ
رحمتى كه براستى تويى بسيار بخشنده به عزتت سوگند اگر برانيم من هرگز از در خانه ات برنخيزم
وَلا كَفَفْتُ عَنْ تَمَلُّقِكَ لِما اُلْهِمَ قَلْبى مِنَ الْمَعْرِفَةِ بِكَرَمِكَ وَسَعَةِ
و دسـت از تـمـلّق و چـاپـلوسـي ات بر ندارم چون شناسايى كرمت و رحمت وسيعت به دلم الهام شده،
رَحْمَتِكَ اِلى مَنْ يَذْهَبُ الْعَبْدُ اِلاّ اِلى مَوْلاهُ وَ اِلى مَنْ يَلْتَجِئُ
بنده به نزد چه كسى رود جز به درگاه مولايش و
الْمَخْلوُقُ اِلاّ اِلى خالِقِهِ اِلهى لَوْ قَرَنْتَنى بِالاَْصْف ادِ وَمَنَعْتَنى سَيْبَكَ
مخلوق به كه پناهنده شود جز به خالقش خدايا اگر مرا به زنجير و بند گرفتارم كنى
مِنْ بَيْنِ الاَْشْهادِ وَ دَلَلْتَ عَلى فَضايِحى عُيوُنَ الْعِبادِ وَ اَمَرْتَ بى
و بـازدارى از مـن عـطـايت را در ميان انظار مردم و رسوايي هايم را به چشم بندگانت آرى و دستور بردنم را
اِلَى النّارِ وَحُلْتَ بَيْنى وَ بَيْنَ الاَْبْرارِ ما قَطَعْتُ رَجآئى مِنْكَ وَما
بـسـوى دوزخ صـادر كـنـى و مـيـان مـن و نـيـكـان حائل گردى من هرگز اميدم را از تو قطع نخواهم كرد و
صَرَفْتُ تَاْميلى لِلْعَفْوِ عَنْكَ وَلا خَرَجَ حُبُّكَ مِنْ قَلْبى أَنَا لا اَنْسى
آرزومنديم را از عفو تو بازنگردانم و بيرون نرود محبتت از دلم و من
اَيادِيَكَ عِنْدى وَ سَِتْرَكَ عَلَىَّ فى دارِ الدُّنْيا سَيِّدى اَخْرِجْ حُبَّ الدُّنْيا
نـعـمت هايى كه در دنيا به من دادى و پرده پوشي هايت را فراموش نمى كنم اى آقاى من محبّت دنيا را
مِنْ قَلْبى وَاجْمَعْ بَيْنى وَ بَيْنَ الْمُصْطَفى وَ آلِهِ خِيَرَتِكَ مِنْ خَلْقِكَ
از دلم بـيـرون كـن و جـمـع كـن مـيـان مـن و مـيـان (پـيـامـبـرت حـضـرت( مصطفي و آلش برگزيدگان خلقت
وَخاتَمِ النَّبِيّينَ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَانْقُلْنى اِلى دَرَجَةِ الَّتوْبَةِ
و خاتم پيامبران(حضرت) محمّد صلّى الله عليه و آله و مرا به درجه توبه و بازگشت
اِلَيْكَ وَ اَعِنّى بِالْبُكآءِ عَلى نَفْسى فَقَدْ اَفْنَيْتُ بِالتَّسْويفِ وَالاْمالِ
بسويت برسان و ياريم ده به گريه كردن بر خويشتن زيرا كه من عمرم را به امروز و فردا كردن و آرزوها
عُمْرى وَ قَدْ نَزَلْتُ مَنْزِلَةَ الاْ يِسينَ مِنْ خَيْرى فَمَنْ يَكوُنُ اَسْوَءَ حالاً
گـذرانـدم و درآمـده ام در جـايـگـاه نـا امـيـدان از خـيـر خـودم پـس كـيـسـت كـه بدحال تر از من باشد
مِنّى اِنْ أَنَا نُقِلْتُ عَلى مِثْلِ حالى اِلى قَبْرى لَمْ اُمَهِّدْهُ لِرَقْدَتى وَلَمْ
اگر من بر اين حال بسوى قبرم منتقل گردم زيرا كه آماده اش نكرده ام براى خوابيدنم
اَفْرُشْهُ بِالْعَمَلِ الصّالِحِ لِضَجْعَتى وَمالى لا اَبْكى وَلا اَدْرى اِلى ما
و فـرش نـكـرده ام آنـرا به عمل صالح براى آرميدنم و چرا گريه نكنم در صورتى كه نمى دانم به چه سرنوشتى
يَكوُنُ مَصيرى وَ اَرى نَفْسى تُخادِعُنى وَ اَيّامى تُخاتِلُنى وَ قَدْ
دچار گردم من نفس خود را چنان بينم كه با من نيرنگ زند و روزگارم را كه مرا بفريبد
خَفَقَتْ عِنْدَ رَاْسى اَجْنِحَةُ الْمَوْتِ فَمالى لا اَبْكى اَبْكى لِخُروُجِ
در حـالى كـه مـرگ بـال هـاى خـود را بر سرم گسترده پس چرا گريه نكنم؟ گريه كنم براى جان دادنم
نَفْسى اَبْكى لِظُلْمَةِ قَبْرى اَبْكى لِضيقِ لَحَدى اَبْكى لِسُؤ الِ مُنْكَرٍ
گـريـه كـنـم بـراى تاريكى قبرم گريه كنم براى تنگى لحدم گريه كنم براى سؤال منكر
وَ نَكيرٍ اِيّاىَ اَبْكى لِخُروُجى مِنْ قَبْرى عُرْياناً ذَليلاً حامِلاً ثِقْلى
و نكير از من گريه كنم براى بيرون آمدنم از قبر برهنه و خوار كه بار سنگينم را
عَلى ظَهْرى اَنْظُرُ مَرَّةً عَنْ يَمينى وَ اُخْرى عَنْ شِمالى اِذِ الْخَلائِقُ
به پشتم بار كرده يكبار از طرف راستم بنگرم و بار ديگر از طرف چپ و هر يك از خلايق را
فى شَاْنٍ غَيْرِ شَاْنى لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَاْنٌ يُغْنيهِ وُجوُهٌ
در كـارى غـيـر از كـار خـود بـبـيـنـم بـراى هر يك از آنها در آن روز كارى است كه به خود مشغولش دارد چهره هايى
يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ ضاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ وَ وُجوُهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْها غَبَرَةٌ
در آن روز گـشـاده و خـنـدان و شـادمـانـنـد و چـهره هايى در آن روز غبارآلود است و سياهى و خوارى آنها را
تَرْهَقُها قَتَرَةٌ وَ ذِلَّةٌ سَيِّدى عَلَيْكَ مُعَوَّلى وَ مُعْتَمَدى وَ رَجآئى
فراگرفته اى آقاى من بر تو است تكيه و اعتماد و اميد
وَ تَوَكُّلى وَ بِرَحْمَتِكَ تَعَلُّقى تُصيبُ بِرَحْمَتِكَ مَنْ تَشآءُ وَ تَهْدى
و تـوكّـلم و بـه رحـمـت تو آويخته ام، به رحمت خود رسانى هر كه را خواهى و راهنمايى كنى
بِكَرامَتِكَ مَنْ تُحِبُّ فَلَكَ الْحَمْدُ عَلى ما نَقَّيْتَ مِنَ الشِّرْكِ قَلْبى
به كرامتت هر كه را دوست دارى پس ستايش تو را است بر اينكه دلم را از آلودگى شرك پاك كردى
وَ لَكَ الْحَمْدُ عَلى بَسْطِ لِسانى اَفَبِلِسانى هذَا الْكالِّ اَشْكُرُكَ اَمْ
و براى تو است ستايش براى باز كردنت زبانم را، آيا به اين زبان كُندم سپاس تو را گويم يا
بِغايَةِ جَُهْدى فى عَمَلى اُرْضيكَ وَ ما قَدْرُ لِسانى يا رَبِّ فى جَنْبِ
با نهايت كوششم در كردارم تو را خوشنود سازم؟ و چه ارزشى دارد زبانم پروردگارا در برابر
شُكْرِكَ وَما قَدْرُ عَمَلى فى جَنْبِ نِعَمِكَ وَاِحْسانِكَ [اِلَىَّ] اِلهى اِنَّجوُدَكَ
سـپـاس تـو و چـه ارزشـى دارد كـردارم در كنار نعمتهايت و احسانت(كه به من كردى) خدايا براستى بخشش تو
بَسَطَ اَمَلى وَ شُكْرَكَ قَبِلَ عَمَلى سَيِّدى اِلَيْكَ رَغْبَتى وَ اِلَيْكَ رَهْبَتى
آرزويـم را گـسـترانيد و شكر تو كردارم را پذيرفت آقاى من اشتياق من بسوى تو است و هراسم از تو است
وَ اِلَيْكَ تَاْميلى وَ قَدْ ساقَنى اِلَيْكَ اَمَلى وَ عَلَيْكَ يا واحِدى عَكَفَتْ
و آرزو و امـيـدم بـه سـوى تـو است و آرزويم مرا به سوى تو كشانده و همّتم اى خداى يگانه من بدرگاه تو نشيمن كرده
هِمَّتى وَ فيـما عِنْدَكَ انْبَسَطَتْ رَغْبَتى وَ لَكَ خالِصُ رَجآئى وَ خَوْفى
و در آنچه پيش تو است(جامه) شوقم (دامن) گسترده و اميد خالص و ترسم
وَ بِكَ اَنَِسَتْ مَحَبَّتى وَ اِلَيْكَ اَلْقَيْتُ بِيَدى وَ بِحَبْلِ طاعَتِكَ مَدَدْتُ
تنها از تو است و به تو محبتم انس گرفته و دست به جانب تو انداخته ام و به ريسمان اطاعت تو بند كردم
رَهْبَتى (يا) مَوْلاىَ بِذِكْرِكَ عاشَ قَلْبى وَ بِمُناجاتِكَ بَرَّدْتُ اَلَمَ
ترسم را (اى) مولاى من به ياد تو دلم زنده است و به راز و نياز تو سوزش
الْخَوْفِ عَنّى فَيا مَوْلاىَ وَ يا مُؤَمَّلى وَ يا مُنْتَهى سُؤْلى فَرِّقْ بَيْنى
ترسم را تسكين بخشم پس اى مولاى من و اى آرزويم و اى آخرين سرحدّ خواسته ام ميان
وَ بَيْنَ ذَنْبِىَ الْمانِعِ لى مِنْ لُزُومِ طاعَتِكَ فَاِنَّما اَسْئَلُكَ لِقَديمِ الرَّجآءِ
من و گناهم را كه مانع از ملازمت اطاعت تو است جدايى بينداز و اين خواهشى كه من از تو مى كنم به خاطر همان اميد ديرينه اي است
فيكَ وَ عَظيمِ الطَّمَعِ مِنْكَ الَّذى اَوْ جَبْتَهُ عَلى نَفْسِكَ مِنَ الرَّاْفَةِ
كـه بـه تـو دارم و بـراى آن طـمـع بـزرگـى اسـت كـه دربـاره ات دارم كـه تو رأفت و مهربانى را براى بندگانت بر خود فرض كرده اى
وَ الرَّحْمَةِ فَالاَْمْرُ لَكَ وَحْدَكَ لا شَريكَ لَكَ وَ الْخَلْقُ كُلُّهُمْ عِيالُكَ
پس امر و فرمان از آن تو است يگانه اى كه شريك ندارى و خلائق همگى جيره خوار تو
وَ فى قَبْضَتِكَ وَ كُلُّشَىْءٍ خاضِعٌ لَكَ تَبارَكْتَ يا رَبَّ الْعالَمينَ اِلـهى
و در قبضه اقتدار تو و خاضع درگاه تو اند برترى اى پروردگار جهانيان خدايا
ارْحَمْنى اِذَا انْقَطَعَتْ حُجَّتى وَ كَّلَّ عَنْ جَوابِكَ لِسانى وَ طاشَ عِنْدَ
بـه مـن رحـم كـن در آن هـنـگـامـى كـه حـجّـت و دليـلم قـطـع شـود و زبـانـم از پـاسـخ تـو لال گردد و هوش در هنگام
سُؤالِكَ اِيّاىَ لُبّى فَيا عَظيمَ رَجآئى لا تُخَيِّبْنى اِذَا اشْتَدَّتْ فاقَتى
بازپرسي ات از سرم بپرد پس اى بزرگ اميدم مرا نوميد مكن در آن هنگام كه سخت نيازمندم و به خاطر
وَلا تَرُدَّنى لِجَهْلى وَ لا تَمْنَعْنى لِقِلَّةِ صَبْرى اَعْطِنى لِفَقْرى
نـادانـيم مرا از درگاهت مران و براى كم طاقتي ام مِهرت را از من بازمدار به خاطر نيازى كه دارم به من بده و براى ناتواني ام
وَارْحَمْنى لِضَعْفى سَيِّدى عَلَيْكَ مُعْتَمَدى وَ مُعَوَّلى وَ رَجآئى
به من رحم كن اى آقاى من بر تو است اعتماد و تكيه و اميد
وَ تَوَكُّلى وَ بِرَحْمَتِكَ تَعَلُّقى وَ بِفِنائِكَ اَحُطُّ رَحْلى وَ بِجوُدِكَ اَقْصِدُ
و تـوكّـل مـن و مـهـر تـو اسـت دستاويزم و به آستان تو بار(حاجت ) اندازم و به جود تو خواهشم را
طَلِبَتى وَ بِكَرَمِكَ اَىْ رَبِّ اَسْتَفْتِحُ دُعآئى وَ لَدَيْكَ اَرْجوُ فاقَتى
جـويـم و بـه كـرم تـو اى پـروردگار من دعايم را آغاز كنم و از پيش تو اميد رفع نياز و احتياج خود را دارم
وَ بِغِناكَ اَجْبُرُ عَيْلَتى وَ تَحْتَ ظِلِّ عَفْوِكَ قِيامى وَ اِلى جوُدِكَ وَ كَرَمِكَ
به توانگرى تو جبران نداري ام كنم و زير سايه عفو تو بپا ايستم و به جود و كرم تو
اَرْفَعُ بَصَرى وَ اِلى مَعْروُفِكَ اُديمُ نَظَرى فَلا تُحْرِقْنى بِالنّارِ وَ اَنْتَ
ديـده بـگـشـايـم و به نيكى تو چشم دوزم پس مرا به آتش مسوزان با اينكه مركز آرزوى منى و در دوزخم
مَوْضِعُ اَمَلى وَلا تُسْكِنِّى الْهاوِيَةَ فَاِنَّكَ قُرَّةُ عَيْنى يا سَيِّدى لا
سكونت مده كه تو نور چشم منى اى آقاى من
تُكَذِّبْ ظَنّى بِاِحْسانِكَ وَ مَعْروُفِكَ فَاِنَّكَ ثِقَتى وَ لا تَحْرِمْنى ثَوابَكَ
گـمـان مـرا بـه احـسـان و نـيـكي ات دروغ و بى اصل مكن زيرا تو مورد اطمينان محكم منى و از پاداش نيكي ات محرومم مساز كه
فَاِنَّكَ الْعارِفُ بِفَقْرى اِلـهى اِنْ كانَ قَدْ دَنا اَجَلى وَ لَمْ يُقَرِّبْنى مِنْكَ
تـو بـه نـدارى مـن آشنايى خدايا اگر مرگم نزديك شده ولى كردارم مرا به تو نزديك نكرده
عَمَلى فَقَدْ جَعَلْتُ الاِْعْتِرافَ اِلَيْكَ بِذَنْبى وَسآئِلَ عِلَلى اِلـهى اِنْ
مـن اعـتراف به گناهم را وسيله عذر خويش به درگاهت قرار دهم خدايا اگر درگذرى كيست كه سزاوارتر از تو
عَفَوْتَ فَمَنْ اَوْلى مِنْكَ بِالْعَفْوِ وَ اِنْ عَذَّبْتَ فَمَنْ اَعْدَلُ مِنْكَ فِى
بـه گـذشـت بـاشـد و اگـر عـذاب كـنـى پـس كـيـسـت كـه در حـكـم عادل تر از تو باشد
الْحُكْمِ ارْحَمْ فىِ هذِهِ الدُّنْيا غُرْبَتى وَ عِنْدَ الْمَوْتِ كُرْبَتى وَ فِى الْقَبْرِ
رحم كن در اين دنيا به غربتم و هنگام مرگ به غمزدگي ام و در قبر به
وَحْدَتى وَ فِى اللَّحْدِ وَحْشَتى وَ اِذا نُشِرْتُ لِلْحِسابِ بَيْنَ يَدَيْكَ ذُلَّ
تنهايي ام و در لحد به وحشت و بى كسي ام و هنگامى كه در برابرت به پاى حسابم آورند به خوارى
مَوْقِفى وَاغْفِرْ لى ما خَفِىَ عَلَى الاَّْدَمِيّينَ مِنْ عَمَلى وَاَدِمْ لى ما بِهِ
جـايگاهم رحم كن و بيامرز براى من آنچه از كردارم كه بر مردم پوشيده مانده و ادامه بده برايم آنچه را كه بدان مرا
سَتَرْتَنى وَارْحَمْنى صَريعاً عَلَى الْفِراشِ تُقَلِّبُنى اَيْدى اَحِبَّتى
پوشاندى و در آن حال كه در بستر مرگ افتاده و دست هاى ياران مرا به اين سو و آن سو كنند
وَ تَفَضَّلْ عَلَىَّ مَمْدوُداً عَلَى الْمُغْتَسَلِ يُقَلِّبُنى صالِحُ جيرَتى وَ تَحَنَّنْ
بـر مـن رحـم كـن و در آن حال كه روى سنگ غسّالخانه دراز كشيده ام و همسايگان شايسته ام به اينطرف و آنطرف مى گردانند
عَلَىَّ مَحْموُلاً قَدْ تَناوَلَ الاَْقْرِبآءُ اَطْرافَ جَِنازَتى وَجُدْ عَلَىَّ مَنْقوُلاً
بـر مـن تـفـضّـل كـن و هـنـگـامـى كـه خويشان اطراف جنازه ام را بر دوش گرفته اند با من مهربانى فرما
قَدْ نَزَلْتُ بِكَ وَحيداً فى حُفْرَتى وَارْحَمْ فى ذلِكَ الْبَيْتِ الْجَديدِ
و هنگامى كه تك و تنها در ميان گودال قبر بر تو وارد شوم بر من بخشش كن و به غربت من در آن خانه تازه و نو
غُرْبَتى حَتّى لا اَسْتَاْنِسَ بِغَيْرِكَ يا سَيِّدى اِنْ وَكَلْتَنى اِلى نَفْسى
رحم كن بطورى كه بجز تو انس نگيرم اى آقاى من اگر مرا به خودم واگذارى
هَلَكْتُ سَيِّدى فَبِمَنْ اَسْتَغيثُ اِنْ لَمْ تُقِلْنى عَثَرْتى فَاِلى مَنْ اَفْزَعُ اِنْ
هلاك گردم آقاى من پس به كه استغاثه كنم اگر تو لغزشم را ناديده نگيرى و به كه پناه برم
فَقَدْتُ عِنايَتَكَ فى ضَجْعَتى وَ اِلى مَنْ اَلْتَجِئُ اِنْ لَمْ تُنَفِّسْ كُرْبَتى
اگـر عـنـايـت تـو را در آرامـگـاهـم از دسـت بـدهـم و بـه كه ملتجى گردم اگر تو غمم را برطرف نكنى
سَيِّدى مَنْ لى وَ مَنْ يَرْحَمُنى اِنْ لَمْ تَرْحَمْنى وَ فَضْلَ مَنْ اُؤَمِّلُ اِنْ
آقـاى مـن كـه را دارم و كـه بـر مـن رحـم كـنـد اگـر تـو بـر مـن رحـم نـكـنـى و فضل كه را آرزو كنم
عَدِمْتُ فَضْلَكَ يَوْمَ فاقَتى وَ اِلى مَنِ الْفِرارُ مِنَ الذُّنوُبِ اِذَا انْقَضى
در روز نيازمنديم اگر فضل تو را گم كنم و به سوى چه كسى از گناهانم بگريزم در آن هنگام كه عمرم
اَجَلى سَيِّدى لا تُعَذِّبْنى وَ أَنَا اَرْجوُكَ اِلـهى حَقِّقْ رَجآئى وَ آمِنْ
بسر رسد اى آقاى من مرا با اينكه به تو اميدوارم معذب مفرما خدايا اميد مرا تحقّق بخش
خَوْفى فَاِنَّ كَثْرَةَ ذُنوُبى لا اَرْجوُ فيها اِلاّ عَفْوَكَ سَيِّدى أَنَا اَسْئَلُكَ ما
و ترسم را امان بخش زيرا در اين گناهان بسيار اميدى جز به عفو تو ندارم اى آقاى من از تو خواهم چيزى را
لا اَسْتَحِقُّ وَ اَنْتَ اَهْلُ التَّقْوى وَ اَهْلُ الْمَغْفِرَةِ فَاغْفِرْ لى وَ اَلْبِسْنى مِنْ
كـه شـايـسـتـه آن نـيـسـتـم و تـو شـايـسـتـه پـرهـيـزكـارى هـسـتـى و اهل آمرزشى پس بيامرز مرا و از نظر مرحمت خود جامه اى بر
نَظَرِكَ ثَوْباً يُغَطّى عَلَىَّ التَّبِعاتِ وَ تَغْفِرُها لى وَلا اُطالَبُ بِها اِنَّكَ ذوُ
مـن بپوشان كه گناهانم را بپوشاند و آنها را برايم بيامرز و مورد مؤاخذه قرارم مده كه تو داراى
مَنٍّ قَديمٍ وَصَفْحٍ عَظيمٍ وَتَجاوُزٍ كَريمٍ اِلهى اَنْتَ الَّذى تُفيضُ
مـنّـتـى ديـرينه و چشم پوشى بزرگ و گذشت بزرگوارى هستى خدايا تويى كه فيض خود را
سَيْبَكَ عَلى مَنْ لا يَسْئَلُكَ وَ عَلَى الْجاحِدينَ بِرُبوُبِيَّتِكَ فَكَيْفَ
حـتّى بر آنكه درخواست نكند و بر منكران پروردگاريت فروريزى پس چگونه نسبت به كسى كه
سَيِّدى بِمَنْ سَئَلَكَ وَ اَيْقَنَ اَنَّ الْخَلْقَ لَكَ وَ الاَْمْرَ اِلَيْكَ تَبارَكْتَ
از تو درخواست كند و يقين داند كه جهان خلقت از تو و كار بدست تو است؟ برترى
وَ تَعالَيْتَ يا رَبَّ الْعالَمينَ سَيِّدى عَبْدُكَ بِبابِكَ اَقامَتْهُ الْخَصاصَةُ
و والايـى اى پـروردگـار جهانيان، اى آقاى من بنده ات به درگاهت آمده و تنگدستى او را پيش روى تو
بَيْنَ يَدَيْكَ يَقْرَعُ بابَ اِحْسانِكَ بِدُعآئِهِ فَلا تُعْرِضْ بِوَجْهِكَ الْكَريمِ
واداشته و به وسيله دعاى خود در خانه احسان تو را مى كوبد پس آن روى بزرگوارت را از من
عَنّى وَاقْبَلْ مِنّى ما اَقوُلُ فَقَدْ دَعَوْتُ بِهذَا الدُّعاءِ وَ أَنَا اَرْجوُ اَنْ لا
بـر مـگـردان و آنـچـه گـويم از من بپذير زيرا من به اين دعا تو را خواندم و اميدوارم كه بازم مگردانى چون
تَرُدَّنى مَعْرِفَةً مِنّى بِرَاْفَتِكَ وَ رَحْمَتِكَ اِلهى اَنْتَ الَّذى لا يُحْفيكَ
آشـنـايـى كـامـلى بـه مـهـر و رأفـت تـو دارم خـدايـا تـويـى كـه درمـانـده و سـؤال پيچت نكند
سآئِلٌ وَلا يَنْقُصُكَ نآئِلٌ اَنْتَ كَما تَقوُلُ وَ فَوْقَ ما نَقوُلُ اَللّـهُمَّ اِنّى
سـائلى و بـخـشـش و عـطـا از تو نكاهد تو چنانى كه خود گويى و بالاتر از آنى كه ما گوييم خدايا من از تو
اَسْئَلُكَ صَبْراً جَميلاً وَ فَرَجاً قَريباً وَ قَولاً صادِقاً وَ اَجْراً عَظيماً
خواهم صبرى نيكو و گشايشى نزديك و گفتارى راست و پاداشى بزرگ
اَسْئَلُكَ يا رَبِّ مِنَ الْخَيْرِ كُلِّهِ ما عَلِمْتُ مِنْهُ وَما لَمْ اَعْلَمْ اَسْئَلُكَ
از تو خواهم پروردگارا هرچه خير و خوبى است چه آنچه مى دانم و چه آنچه را نمى دانم خواهم از تو
اللّهُمَّ مِنْ خَيْرِ ما سَئَلَكَ مِنْهُ عِبادُكَ الصّالِحوُنَ يا خَيْرَ مَنْ سُئِلَ
خدايا از بهترين چيزى كه بندگان شايسته ات خواهند اى بهترين درخواست شدگان
وَ اَجْوَدَ مَنْ اَعْطى اَعْطِنى سُؤْلى فى نَفْسى وَ اَهْلى وَ والِدىَّ
و اى بخشنده ترين عطابخش عطاكن به من خواسته ام را در مورد خود و خانواده و پدر
وَ وَُلَْدى وَ اَهْلِ حُزانَتى وَ اِخْوانى فيكَ وَ اَرْغِدْ عَيْشى وَ اَظْهِرْ
و مادر و فرزندان و بستگان و برادران ديني ام و زندگي ام را خوش و فراخ گردان
مُرُوَّتى وَ اَصْلِحْ جَميعَ اَحْوالى وَاجْعَلْنى مِمَّنْ اَطَلْتَ عُمْرَهُ
و مـردانگيم را آشكار ساز و تمام حالات مرا اصلاح كن و بگردانم از كسانى كه عمرش را طولانى
وَحَسَّنْتَ عَمَلَهُ وَ اَتْمَمْتَ عَلَيْهِ نِعْمَتَكَ وَ رَضيتَ عَنْهُ وَ اَحْيَيْتَهُ حَيوةً
و كردارش را نيكو و نعمتت را بر او تمام كرده و از او خوشنود گشته اى و زندگى
طَيِّبَةً فى اَدْوَمِ السُّروُرِ وَاَسْبَغِ الْكَرامَةِ وَ اَتَمِّ الْعَيْشِ اِنَّكَ تَفْعَلُ ما
پـاكـيـزه اى بـه او بـخـشـيـده اى كـه در مـيـان پـابرجاترين خوشى و وسيعترين كرامت و كاملترين زندگانى روزگار به سر مى برد
تَشآءُ وَ لا تَفْعَلُ ما يَشآءُ غَيْرُكَ اَللّـهُمَّ خُصَّنى مِنْكَ بِخاصَّةِ ذِكْرِكَ
و به راستى تو هرچه را بخواهى انجام دهى ولى جز تو كسى نتواند هرچه خدا خواهد انجام دهد خدايا مرا به ذكر مخصوص
وَلا تَجْعَلْ شَيْئاً مِمّا اَتَقَرَّبُ بِهِ فى آناءِ اللَّيْلِ وَ اَطْرافِ النَّهارِ رِيآءً
خود مخصوصم دار و آنچه را من به وسيله آن در تمام ساعات و دقايق روز و شب وسيله تقرّب درگاهت قرار دهم خودنمايى
وَلا سُمْعَةً وَ لا اَشَراً وَلا بَطَراً وَاجْعَلْنى لَكَ مِنَ الْخاشِعينَ اَللّـهُمَّ
و شـهـرت طـلبـى و سـركشى و گردن فرازى قرار مده و مرا از فروتنان درگاهت قرارم بده خدايا
اَعْطِنى السِّعَةَ فِى الرِّزْقِ وَ الاَْمْنَ فِى الْوَطَنِ وَ قُرَّةَ الْعَيْنِ فِى الاَْهْلِ
به من عطا فرما وسعت در روزى، و امنيت در وطن، و چشم روشنى در خاندان
وَ الْمالِ وَ لْوَلَدِ وَ الْمُقامَ فى نِعَمِكَ عِنْدى وَ الصِّحَّةَ فِى الْجِسْمِ
و مال و اولاد و پايدار ماندن نعمت هايى كه در پيش من دارى و تندرستى جسم
وَ الْقُوَّةَ فِى الْبَدَنِ وَالسَّلامَةَ فِى الدّينِ وَاسْتَعْمِلْنى بِطاعَتِكَ
و نيرويى در بدن و سلامتى در دين و هميشه تا زنده ام مرا به طاعت خود و اطاعت
وَطاعَةِ رَسوُلِكَ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ اَبَداً مَا اسْتَعْمَرْتَنى
پيامبرت محمد صلى الله عليه وآله وادار كن
وَاجْعَلْنى مِنْ اَوْفَرِ عِبادِكَ عِنْدَكَ نَصيباً فى كُلِّ خَيْرٍ اَنْزَلْتَهُ وَ تُنْزِلُهُ
و بـگـردانـم از پـرنـصـيـب تـريـن بـنـدگـانـت در هـر خـيـرى كـه نازل كرده و
فى شَهْرِ رَمَضانَ فى لَيْلَةِ الْقَدْرِ وَ ما اَنْتَ مُنْزِلُهُ فى كُلِّ سَنَةٍ مِنْ
در مـاه رمـضـان در شـب قـدر نـازل گـردانـى و آنـچـه را در هـر سال نازل گردانى از
رَحْمَةٍ تَنْشُرُها وَ عافِيَةٍ تُلْبِسُها وَ بَلِيَّةٍ تَدْفَعُها وَ حَسَناتٍ تَتَقَبَّلُها
مـهـرى كـه بـگـسترانى و تندرستى كه بپوشانى و بلاهايى كه بازگردانى و كارهاى خيرى كه بپذيرى
وَ سَيِّئاتٍ تَتَجاوَزُ عَنْها وَارْزُقْنى حَجَّ بَيْتِكَ الْحَرامِ فى عامِنا هَذَا
و زشـتـي هـايـى را كـه از آنـهـا درگـذرى و روزيـم كـن حـج خـانـه كـعـبـه را در ايـن سال
وَ فى كُلِّ عامٍ وَارْزُقْنى رِزْقاً واسِعاً مِنْ فَضْلِكَ الْواسِعِ وَاصْرِفْ
و در هر سال و روزيم ده روزى فراخى از فضل وسيع خود و بدي ها را
عَنّى يا سَيِّدى الاَْسْوآءَ وَاقْضِ عَنِّى الدَّيْنَ وَالظُّلاماتِ حَتّى لا
اى آقـايـم از من دور كن و بدهى ها و مظلمه هايى كه به گردن دارم از من ادا فرما به طورى كه
اَتَاَذّى بِشَىْءٍ مِنْهُ وَخُذْ عَنّى بِاَسْماعِ وَ اَبْصارِ اَعْدائى وَحُسّادى
به خاطر چيزى از آنها ناراحت نباشم و گوش و چشم دشمنان و حسودان
وَالْباغينَ عَلَىَّ وَانْصُرْنى عَلَيْهِمْ وَ اَقِرَّ عَيْنى وَ فَرِّحْ قَلْبى وَاجْعَلْ لى
و سـتـمـكـارانـم را بـر مـن بـبـنـد و بر ايشان ياريم ده و ديده ام را روشن كن و دلم را شاد گردان و برايم از
مِنْ هَمّى وَكَرْبى فَرَجاً وَ مَخْرَجاً وَ اجْعَلْ مَنْ اَرادَنى بِسُوَّءٍ مِنْ
اندوه و غمم فرج و گشايشى قرار ده و هركه را از تمامى خلقت كه اراده سوئى نسبت به من دارد
جَميـعِ خَلْقِكَ تَحْتَ قَدَمَىَّ وَاكْفِنى شَرَّ الشَّيْطانِ وَ شَرَّ السُّلْطانِ
زير پاى من قرارش ده و كفايت كن مرا از شرّ شيطان و شرّ سلطان
وَ سَيِّئاتِ عَمَلى وَ طَهِّرْنى مِنَ الذُّنوُبِ كُلِّها وَ اَجِرْنى مِنَ النّارِ
و بدي هاى كردارم و پاكم كن از گناهان همگى، و از آتش دوزخ
بِعَفْوِكَ وَ اَدْخِلْنِى الْجَنَّةَ بِرَحْمَتِكَ وَ زَوِّجْنى مِنَ الْحوُرِ الْعينِ بِفَضْلِكَ
بـه وسـيـله عـفو خود پناهم ده و به رحمت خويش داخل بهشتم گردان و از حوريه هاى بهشتى به فضل خود به همسريم درآور
وَ اَلْحِقْنى بِاَوْلِيآئِكَ الصّالِحينَ مُحَمَّدٍ وَ الِهِ الاَْبْرارِ الطَّيِّبينَ
و ملحقم كن به دوستان شايسته ات (حضرت) محمّد و آلش آن نيكان پاك
الطّاهِرينَ الاَْخْيارِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِمْ وَ عَلى اَجْسادِهِمْ وَ اَرْواحِهِمْ
پاكيزه و برگزيده درودهاى تو بر ايشان و بر جسدهاشان و بر ارواحشان
وَ رَحْمَةُ اللّهِ وَ بَرَكاتُهُ اِلهى وَ سَيِّدى وَ عِزَّتِكَ وَ جَلالِكَ لَئِنْ طالَبْتَنى
و رحمت خدا و بركاتش اى خداى من و آقاى من سوگند به عزّت و جلالت اگر مرا در مورد
بِذُنوُبى لاَُطالِبَنَّكَ بِعَفْوِكَ وَ لَئِنْ طالَبْتَنى بِلُؤْمى لاَُطالِبَنَّكَ بِكَرَمِكَ
گناهان بازخواست كنى من نيز تو را به عفو و گذشتت مطالبه مى كنم و اگر به پستى ام مرا مؤاخذه كنى من هم به كرمت
وَ لَئِنْ اَدْخَلْتَنِى النّارَ لاَُخْبِرَنَّ اَهْلَ النّارِ بِحُبّى لَكَ اِلهى وَ سَيِّدى اِنْ
تـو را مـطـالبـه مى كنم و اگر به دوزخم ببرى به دوزخيان گزارش مى دهم كه دوستت دارم اى خداى من و آقاى من
كُنْتَ لا تَغْفِرُ اِلاّ لاَِوْلِي آئِكَ وَ اَهْلِ طاعَتِكَ فَاِلى مَنْ يَفْزَعُ الْمُذْنِبوُنَ
اگر نيامرزى مگر دوستانت و پيروانت را پس به كه پناه برند گناهكاران
وَ اِنْ كُنْتَ لا تُكْرِمُ اِلاّ اَهْلَ الْوَفآءِ بِكَ فَبِمَنْ يَسْتَغيثُ الْمُسْيَّئوُنَ
و اگر اكرام نكنى مگر نسبت به وفادارانت پس به كه استغاثه كنند بدكرداران
اِلهى اِنْ اَدْخَلْتَنِى النّارَ فَفى ذلِكَ سُرُورُ عَدُوِّكَ وَ اِنْ اَدْخَلْتَنِى الْجَنَّةَ
خـدايـا اگـر بـه دوزخـم بـبـرى ايـن كار موجب خوشحالى دشمنت گردد و اگر به بهشتم ببرى
فَفى ذلِكَ سُرُورُ نَبِيِّكَ وَ أَنَا وَاللّهِ اَعْلَمُ اَنَّ سُرُورَنَبِيِّكَ اَحَبُّ اِلَيْكَ مِنْ
مـوجـب خـوشـحـالى پـيـامـبـرت بـشـود و مـن بـه خـدا سـوگـنـد مـسـلّمـا مـى دانـم كـه خوشحال شدن پيامبرت را بيشتر از
سُرُورِ عَدُوِّكَ اَللّـهُمَّ اِنّى اَسْئَلُكَ اَنْ تَمْلاََ قَلْبى حُبّاً لَكَ وَخَشْيَةً
خوشحال شدن دشمنت دوست دارى خدايا از تو مى خواهم كه دلم را پركنى از محبت و ترس از
مِنْكَ وَ تَصْديقاً بِكِتابِكَ وَ ايماناً بِكَ وَ فَرَقاً مِنْكَ وَ شَوْقاً اِلَيْكَ يا
خـودت و تـصـديق به كتابت و ايمان به خودت و هراس و انديشه از خود و اشتياق به سوى خود
ذَاالْجَلالِ وَ الاِْكْرامِ حَبِّبْ اِلَىَّ لِقائَكَ وَ اَحْبِبْ لِقآئى وَاجْعَلْ لى فى
اى صـاحـب جـلال و بزرگوارى مرا دوستدار لقاى خويش كن و نيز لقاى مرا دوست بدار و در
لِقآئِكَ الرّاحَةَ وَالْفَرَجَ وَالْكَرامَةَ اَللّـهُمَّ اَلْحِقْنى بِصالِحِ مَنْ مَضى
لقـاء خـود بـراى مـن آرامـش و گـشـايـش و كرامتى قرار ده خدايا مرا به شايستگان از مردم گذشته ملحق كن و از شايستگان باقي مانده
وَاجْعَلْنى مِنْ صالِحِ مَنْ بَقِىَ وَخُذْ بى سَبيلَ الصّالِحينَ وَ اَعِنّى عَلى
قرارم ده و به راه شايستگانم ببر و كمكم ده بر مخالفت با
نَفْسى بِما تُعينُ بِهِ الصّالِحينَ عَلى اَنْفُسِهِمْ وَاخْتِمْ عَمَلى بِاَحْسَنِهِ
هـواى نـفسم بدانچه كمك دادى شايستگان را بر مخالفتشان با هواى نفس و ختم كن كارم را به نيكوترين كارهايم
وَاجْعَلْ ثَوابى مِنْهُ الْجَنَّةَ بِرَحْمَتِكَ وَ اَعِنّى عَلى صالِحِ ما اَعْطَيْتَنى
و پاداشم را از آن كار به رحمت خود بهشت قرار ده و كمكم ده در آنچه به من داده اى كه در كار صالح بكار بندم
وَ ثَبِّتْنى يا رَبِّ وَلا تَرُدَّنى فى سُوَّءٍ اسْتَنْقَذْتَنى مِنْهُ يا رَبَّ
و ثابت قدمم دار و بازم مگردان به بدي هايى كه از آن نجاتم داده اى، اى پروردگار
الْعالَمينَ اَللّـهُمَّ اِنّى اَسْئَلُكَ ايماناً لا اَجَلَ لَهُ دوُنَ لِقائِكَ اَحْيِنى ما
جـهـانـيـان خدايا از تو خواهم ايمانى كه انتهايش ملاقات تو باشد و تا زنده ام دارى به همان ايمان
اَحْيَيْتَنى عَلَيْهِ وَ تَوَفَّنى اِذا تَوَفَّيْتَنى عَلَيْهِ وَابْعَثْنى اِذا بَعَثْتَنى عَلَيْهِ
زنـده ام دار و چـون بـمـيـرانـيم بر همان ايمان بميرانم و چون برانگيزيم بر همان ايمان برانگيزم
وَ اَبْرِءْ قَلْبى مِنَ الرِّيآءِ وَالشَّكِّ وَالسُّمْعَةِ فى دينِكَ حَتّى يَكوُنَ
و پاك كن دلم را از رياء و شك و خودنمايى در دينت تا در نتيجه
عَمَلى خالِصاً لَكَ اَللّـهُمَّ اَعْطِنى بَصيرَةً فى دينِكَ وَ فَهْماً فى
عملم خالص براى تو باشد خدايا به من عنايت كن بصيرتى در دينت و فهمى (در شناختن(
حُكْمِكَ وَ فِقْهاً فى عِلْمِكَ وَكِفْلَيْنِ مِنْ رَحْمَتِكَ وَ وَرَعاً يَحْجُزُنى
حكمت و درك خاصّى در فهم علمت و دو سهم از رحمتت و پرهيزكارى آنچنانى كه مرا
عَنْ مَعاصيكَ وَ بَيِّضْ وَجْهى بِنوُرِكَ وَاجْعَلْ رَغْبَتى فيـما عِنْدَكَ
از گناهانت بازدارد و رويم را به نور خود سفيد گردان و شوقم را بدانچه پيش تو است قرار ده
وَ تَوَفَّنى فى سَبيلِكَ وَ عَلى مِلَّةَ رَسوُلِكَ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَ الِهِ اَللّـهُمَّ
و در راه خود و بر كيش پيامبرت صلىّ الله عليه وآله بميرانم خدايا
اِنّى اَعوُذُ بِكَ مِنَ الْكَسَلِ وَ الْفَشَلِ وَ الْهَمِّ وَ الْجُبْنِ وَ الْبُخْلِ وَ الْغَفْلَةِ
به تو پناه مى برم از كسالت و سستى و اندوه و ترس و بُخل و بى خبرى
وَ الْقَسْوَةِ وَ الْمَسْكَنَةِ وَ الْفَقْرِ وَ الْفاقَةِ وَكُلِّ بَلِيَّةٍ وَ الْفَواحِشِ ما ظَهَرَ
و سنگدلى و بيچارگى و فقر و ندارى و از هر بلا و هرزگى هر چه آشكار باشد
مِنْها وَما بَطَنَ وَ اَعوُذُ بِكَ مِنْ نَفْسٍ لا تَقْنَعْ وَ بَطْنٍ لا يَشْبَعُ وَ قَلْبٍ لا
از آنـها و هر چه پنهان و پناه مى برم به تو از نفسى كه قانع نباشد و شكمى كه سير نشود و دلى كه
يَخْشَعُ وَ دُعاءٍ لا يُسْمَعُ وَ عَمَلٍ لا يَنْفَعُ وَ اَعوُذُ بِكَ يا رَبِّ عَلى
نـهـراسـد و دعـايـى كـه پـذيـرفـتـه نـشـود و كـارى كـه سـود نـدهـد و پـنـاه مى برم اى پروردگارم در مورد
نَفْسى وَ دينى وَ مالى وَ عَلى جَميعِ ما رَزَقْتَنى مِنَ الشَّيْطانِ الرَّجيمِ
خويشتن و دين و مال و همه آنچه به من روزى كرده اى از شيطان رانده درگاهت
اِنَّكَ اَنْتَ السَّميعُ الْعَليمُ اَللّـهُمَّ اِنَّهُ لا يُجيرُنى مِنْكَ اَحَدٌ وَلا اَجِدُ
كه به راستى تو شنواى دانايى خدايا كسى نيست كه مرا از تو در پناه خود گيرد و جز تو پناهگاهى
مِنْ دوُنِكَ مُلْتَحَداً فَلا تَجْعَلْ نَفْسى فى شَىْءٍ مِنْ عَذابِكَ وَلا
نيابم پس مرا در چيزى از عذاب خود قرارم مده و مرا به هلاكت و عذاب دردناك
تَرُدَّنى بِهَلَكَةٍ وَلا تَرُدَّنى بِعَذابٍ اَليمٍ اَللّـهُمَّ تَقَبَّلْ مِنّى وَاَعْلِ
بازمگردان خدايا عملم را بپذير و نامم را بلند كن و
ذِكْرى وَارْفَعْ دَرَجَتى وَحُطَّ وِزْرى وَلا تَذْكُرْنى بِخَطيئَتى وَاجْعَلْ
درجه ام را بالا بر و گناهم را بريز و به خطايم مرا ياد مكن و
ثَوابَ مَجْلِسى وَ ثَوابَ مَنْطِقى وَ ثَوابَ دُعآئى رِضاكَ وَالْجَنَّةَ
پـاداش اين مجلس مرا و پاداش گفتارم را و پاداش دعايم را خوشنودى خودت و بهشت قرار ده
وَ اَعْطِنى يا رَبِّ جَميعَ ما سَاَلْتُكَ وَ زِدْنى مِنْ فَضْلِكَ اِنّى اِلَيْكَ
و بـده بـه مـن اى پـروردگـار مـن تـمـام آنـچـه را از تـو خـواسـتـم و از فضل خويش بر من بيفزا كه من به راستى به سويت
راغِبٌ يا رَبَّ الْعالَمينَ اَللّـهُمَّ اِنَّكَ اَنْزَلْتَ فى كِتابِكَ اَنْ نَعْفُوَ عَمَّنْ
مـشـتـاقـم اى پـروردگـار جـهـانـيـان خـدايـا تـو خـود در كـتـابـت قـرآن بـراى مـا نازل فرمودى كه ما گذشت كنيم از كسى كه
ظَلَمَنا وَ قَدْ ظَلَمْنا اَنْفُسَنا فَاعْفُ عَنّا فَاِنَّكَ اَوْلى بِذلِكَ مِنّا وَ اَمَرْتَنا
بـه مـا سـتـم كـرده و مـا بـه خودمان ستم كرديم پس از ما درگذر كه تو از ما سزاوارتر بدين كار هستى و به ما دستور دادى
اَنْ لا نَرُدَّ سائِلاً عَنْ اَبْوابِنا وَ قَدْ جِئْتُكَ سائِلاً فَلا تَرُدَّنى اِلاّ بِقَض آءِ
كـه هـيـچ خـواهنده اى را از دَرِب خانه مان بازنگردانيم و من به صورت خواهندگى به درگاهت آمده ام و بازم مگردان جز با روا شدن
حاجَتى وَ اَمَرْتَنا بِالاِْحْسانِ اِلى ما مَلَكَتْ اَيْمانُنا وَ نَحْنُ اَرِقّآءُكَ
حـاجـتـم و بـه مـا دسـتـور دادى كه نسبت به بردگانمان احسان و نيكى كنيم و ما بردگان توييم
فَاَعْتِقْ رِقابَنا مِنَ النّارِ يا مَفْزَعى عِنْدَ كُرْبَتى وَ يا غَوْثى عِنْدَ
پس ما را از آتش دوزخ آزاد فرما اى پناهم در هنگام اندوه و غم اى فريادرسم در هنگام
شِدَّتى اِلَيْكَ فَزِعْتُ وَ بِكَ اسْتَغَثْتُ وَلُذْتُ لا اَلوُذُ بِسِواكَ وَلا اَطْلُبُ
سـخـتى به درگاه تو زارى كنم و به تو استغاثه كنم و به تو پناه آرم و به ديگرى پناه نبرم و گشايش نخواهم
الْفَرَجَ اِلاّ مِنْكَ فَاَغِثْنى وَ فَرِّجْ عَنّى يا مَنْ يَفُكُّ الاَْسيرَ وَ يَعْفوُ عَنِ
جز از تو پس تو به فريادم برس و گشايشى در كارم بده اى كه اسير و گرفتار را آزاد كنى و از گناه
الْكَثيرِ اِقْبَلْ مِنِّى الْيَسيرَ وَاعْفُ عَنِّى الْكَثيرَ اِنَّكَ اَنْتَ الرَّحيمُ
بـسـيـار بـگـذرى طـاعـت انـدك را از مـن بـپـذيـر و از گناه بسيارم بگذر كه به راستى تو مهربان
الْغَفوُرُ اَللّـهُمَّ اِنّى اَسْئَلُكَ ايماناً تُباشِرُ بِهِ قَلْبى وَ يَقيناً صادِقاً حَتّى اَعْلَمَ
آمـرزنـده اى خـدايـا از تـو خـواهم ايمانى كه هميشه دلم با آن همراه گردد و يقينى راست و كامل كه بدانم
اَ نَّهُ لَنْ يُصيبَنى اِلاّ ما كَتَبْتَ لى وَ رَضِّنى مِنَ الْعَيْشِ بِما قَسَمْتَ لى يا اَرْحَمَ الرّاحِمينَ.
مـسلما چيزى به من نرسد جز آنكه بر من نوشته اى و خوشنودم كن در زندگى به همانكه نصيبم كرده اى مهربانترين مهربانان.
- دستور داد براي خويشان وکسان هديه اي بفرستند، حتي هفتاد دينار براي حسن افطس از خويشان او. وحسن افطس همان کسي است که با خنجر به امام حمله کرده بود
«منزل پدرى من که در آن متولد شده ام ـ تا چهارـ پنج سالگى من ـ يک خانه 60 ـ 70 مترى در محّله فقير نشين مشهد بود که فقط يک اتاق داشت و يک زير زمين تاريک و خفه اى! هنگامى که براى پدرم ميهمان مى آمد (و معمولاً پدر بنا بر اين که روحانى و محل مراجعه مردم بود، ميهمان داشت) همه ما بايد به زير زمين مى رفتيم تا مهمان برود. بعد عدّه اى که به پدر ارادتى داشتند، زمين کوچکى را کنار اين منزل خريده به آن اضافه کردند و ما داراى سه اتاق شديم.» 
در بين سالهاى 1350ـ1353 درسهاى تفسير و ايدئولوژى آيت الله خامنه‌ای در سه مسجد «کرامت» ، «امام حسن(ع)» و «ميرزا جعفر» مشهد مقدس تشکيل می‌شد و هزاران نف ر ازمردم مشتاق به ويژه جوانان آگاه و روشنفکر و طلّاب انقلابى و معتقد را به اين سه مرکز مى کشاند و با تفکّرات اصيل اسلامى آشنا مى ساخت. درس نهج البلاغـه ايشان از شور و حال ديگـرى برخوردار بود و در جزوه هاى پلى کپى شده تحت عنوان: «پرتوى از نهج البلاغه» تکثير و دست به دست مى گشت. طلّاب جوان و انقلابى که درس حقيقت و مبارزه را از محضر ايشان مى آموختند، با عزيمت به شهرهاى دور و نزديکِ ايران، افکار مردم را با آن حقايق نورانى آشنا و زمينه را براى انقلاب بزرگ اسلامى آماده مى ساختند. اين فعاليـّت ها موجب شد که در دى ماه 1353 ساواک بى رحمانه به خانه آيت الله خامنه‌ای در مشهد هجوم برده، ايشان را دستگير و بسيارى از يادداشت ها و نوشته هايشان را ضبط کنند. اين ششمين و سخت ترين بازداشت ايشان بود و تا پاييز 1354 در زندان کميته مشترک شهربانى زندان بودند. در اين مدت در سلولى با سخت ترين شرايط نگه داشته شدند. سختى هايى که ايشان در اين بازداشت تحمّل کردند، به تعبير خودشان «فقط براى آنان که آن شرايط را ديده اند، قابل فهم است». پس از آزادى از زندان، به مشهد مقدس برگشتند و باز هم همان برنامه و تلاش هاى علمى و تحقيقى و انقلابى ادامه داشت. البته ديگر امکان تشکيل کلاسهاى سابق را به ايشان ندادند. 
الحمد لله الذي جعل كمال دينه و تمام نعمته بولاية أمير المؤمنين علي بن أبي طالب عليه السلام